აცხოვნე უფალო ერი შენი და აკურთხე სამკვიდრებელი შენი, ძლევაჲ ჯუარითა ბარბაროზთა ზედა ღმრთივდაცულსა ერსა ჩუენსა მოანიჭე და საფარველსა ქუეშე მისსა დაიცევ, რაჲთა ვიტყოდეთ: უფალო, დიდებაჲ შენდა.

ბოროტება ბოროტებას ვერ მოსპობს. თუკი ვინმე ბოროტებას გიკეთებს, შენ მას სიკეთე გაუკეთე, რომ კეთილი საქმით მოსპო სიბოროტე. 

ცოცხლები მკვდრებისგან მხოლოდ იმით არ განსხვავდებიან, რომ მზეს შესცქერიან და ჰაერს სუნთქავენ, არამედ იმით, რომ რაღაც სიკეთეს აღასრულებენ. თუკი ამას არ აკეთებენ, მაშ არაფრით არიან მკვდრებზე უმჯობესნი. 

როგორ გავხდეთ ქრისტეს მიმბაძველები? ვაკეთოთ ყველაფერი საერთო სიკეთისთვის და არ ვეძიოთ სათავისო.

ღვთაებრივი კანონი ითხოვს, რომ ჩვენ მაგალითი ვიყოთ სხვა ადამიანებისთვის და დაუძრახავი ცხოვრებით ყველას დავანახოთ ჭეშმარიტი გზა.

ყოველი ქრისტიანი ლეღვის მსგავსია, რომელშიაც უფალი ეძიებს შინაგან ნაყოფს და არა ფოთლებით შემოსვას.

შენ სიმდიდრე არ გაგაჩნია? შეგიძლია მიხედო ავადმყოფს, მიაკითხო პატიმარს, ჭიქა ცივი წყალი მიაწოდო, მწირი შეიწყნარო საკუთარ ჭერ ქვეშ, ორი გროში შეწირო ქვრივის მსგავსად, იტირო მგლოვიარეებთან ერთად; ესეც მოწყალებაა. მაგრამ შენ არაფერი გაგაჩნია, სრულიად გლახაკი ხარ, ხორციელად უძლური, და სიარულიც არ შეგიძლია? ყოველივე მადლობით გადაიტანე და დიდ ჯილდოს მიიღებ. ამგვარი იყო ლაზარეს სათნოება. ის ფულით არავის ეხმარებოდა; როგორ შეძლებდა ამას, როცა აუცილებელი საზრდელიც არ ჰქონდა? იგი არ აკითხავდა სნეულს; როგორ გააკეთებდა ამას, როცა ძაღლები ლოშნიდნენ? მაგრამ ამის გარეშეც მოიპოვა ჯილდო სათნოებისათვის – ყველა გასაჭირის მხნედ გადატანისთვის; – იმისთვის, რომ ხედავდა სასტიკსა და უწყალო კაცს პატივსა და განცხრომაში, თავს კი – ასეთ გაჭირვებაში, და არცერთი სიტყვა არ წარმოუთქვამს. ამიტომაც დაიმკვიდრა აბრაამის წიაღი, თუმცა არაფრით იყო მიცვალებულებზე უმჯობესი, გაუნძრევლად იწვა მდიდრის კართან. გვირგვინოსანი იქმნა პატრიარქთან ერთად, რომელმაც მრავალი კეთილი საქმე აღასრულა. განდიდებული და დამკვიდრებულია მის წიაღში ის, ვისაც მოწყალება არ დაურიგებია, ჩაგრულისთვის ხელი არ გაუწვდია, მწირი არ შეუწყნარებია, არ შეეძლო ამათი მსგავსი რაიმე აღესრულებინა; მხოლოდ ღმერთს ჰმადლობდა ყველაფრისათვის და ნათელი გვირგვინი მიიღო. ჭეშმარიტად დიდებული საქმეა – მადლიერება, კეთილმსახურება, მოთმინება ასეთ გაჭირვებაში. ეს უმაღლესი სათნოებაა.

თქვა მამა მატოიმ: სამი ბერი მივიდა მამა პაფნოტისთან (რომელსაც კეფალოსი ერქვა) სიტყვის საკითხავად. უთხრა მათ ბერმა: სულიერი გასწავლო თუ ხორციელი? მათ უპასუხეს: ხორციელი. მაშინ უთხრა: წადით და შეიყვარეთ გაჭირვება განსვენებაზე მეტად, უპატიოება დიდებაზე მეტად და გაცემა გამორთმევაზე მეტად.

ნუ გაზრდი ფასს გაჭირვების ჟამს; ნუ დაელოდები პურის სიმწირეს შენი ბეღლების გასახსნელად, რამეთუ ხორბლის ძუნწად გამყიდველი წყეულია ერისგან (იგავ. 11,26). ნუ დაელოდები შიმშილობას ოქროსთვის, ნურც საზოგადო გაჭირვებას საკუთარი კეთილდღეობისთვის. ნუ ივაჭრებ ხალხის უბედურებით, ღვთის რისხვას ფულის შოვნისთვის ნუ გამოიყენებ. ნუ დაფლითავ გამათრახებულთა ჭრილობებს.

თუკი ჩვენ კეთილად ვიცხოვრებთ, მთელი ქვეყანაც რომ ცუდს ამბობდეს ჩვენზე, მაშინაც კი ყველაზე ბედნიერები ვიქნებით და მოვიზიდავთ ყველა ცხონების მსურველს, რადგან ისინი დაუჯერებენ არა უკეთურთა ავსიტყვაობას, არამედ კეთილ ცხოვრებას. ჭეშმარიტად, სიკეთის ხმა ყველა საყვირზე ხმამაღალია, და წმინდა ცხოვრება მზეზე მეტად ბრწყინავს, თუნდაც რომ ავის მეტყველნი უთვალავნი იყვნენ. ამგვარად, თუკი ჩვენ გვექნება ყველა ხსენებული სათნოება: თუკი ვიქნებით მშვიდნი, თავმდაბალნი, მოწყალენი, სიწმინდის დამმარხველნი, მშვიდობისმყოფელნი, შეურაცხყოფას შეურაცხყოფით არ ვუპასუხებთ, არამედ პირიქით, სიხარულითაც მივიღებთ, მაშინ ყველა ჩვენს მაცქერალს ამით მოვიზიდავთ არა ნაკლებად, ვიდრე სასწაულებით, და ყველა ხალისით წამოვა ჩვენკენ, თუნდაც რომ ნადირივით დაუმორჩილებელი იყოს, თუნდაც რომ ბოროტი სულივით ცბიერი იყოს, ერთი სიტყვით, როგორი უვარგისიც გინდა იყოს.

ღვინო რაც შეიძლება ნაკლები დალიე. რაც უფრო მცირე რაოდენობით მივიღებთ მას, მით მეტად გაიზრდება მისი კეთილმოქმედება.

ნაყროვანება (ზომაზე მეტის ჭამა) აახლოებს სიბერესთან, აჩლუნგებს გრძნობებს, აბნელებს აზრს, აბრმავებს გამჭრიახ გონებას, სხეულს სინოტივით ავსებს, აგროვებს ჩირქს, იწვევს მრავალგვარ სნეულებას და წარმოქმნის დიდ სიმძიმესა და უზომო სიმსუქნეს.

ისე არაფერი აახლოებს გულს ღმერთთან, როგორც მოწყალება.

უმჯობესია დაანთო ერთი პატარა სუფთა ცვილის სანთელი, ვიდრე პარაფინის დიდი სანთელი. სწორედ ამისგან (ანუ პარაფინისგან) ბევრი ცუდადაა ტაძარში და გონებას კარგავენ. მცირე ტაძარი – და გიზგიზებს მთელი ეს პარაფინი! და მხოლოდ ეს რომ იყოს... საკვებად უვარგისი ზეთებით სურთ კანდლების ავსება. სადამდე მივიდნენ ადამიანები! ძველ აღთქმაში ნათქვამია, რომ ტაძარში გამოსაყენებელი ზეთი უნდა დამზადებულიყო ხეზე მოკრეფილი ზეთისხილისგან და არა მიწაზე დაცვივნულისგან.

მოვა დრო და ადამიანები ჭკუაზე შეიშლებიან. როდესაც ისეთ ვინმეს ნახავენ, ვინც საერთო სნეულებით არ იქნება დაავადებული, დაუპირისპირდებიან და ეტყვიან: „შენ შეშლილი ხარ, რადგან ჩვენნაირი არ ხარ“.

წმიდა წერილი ამბობს: „შეიყუარო მოყუასი შენი, ვითარცა თავი თვისი“ (მათ. 22,39). ნუ იტყვი: ეს სათნოება დიდია და არ ძალმიძს მისი მოხვეჭა. როგორ შემიძლია შევიყვარო მოყვასი საკუთარი თავივით? მის გაჭირვებებზე როგორ ვიზრუნო ისე, როგორც საკუთარზე, მით უმეტეს მის გულში დაფარულზე, რომელიც არავინ უწყის? ნუ გაგიტაცებს ამგვარი ფიქრები, არამედ ღმრთის სასოებით შეუდექი ამ სათნოების აღსრულებას, უჩვენე უფალს სურვილი და მცდელობა და ღმრთის შეწევნას მიიღებ, რომელიც დაგეხმარება სათნოების აღსრულებაში. წარმოიდგინე ორი კიბე: ერთს ზეცაში აყავხარ, ხოლო მეორეს ჯოჯოხეთში ჩაყავხარ, შენ კი ამ კიბეებს შორის მიწაზე დგახარ. ნუ იტყვი: როგორ ავფრინდები მიწიდან და მივწვდები იმ კიბის თავს? ეს შეუძლებელია და ღმერთი ამას არც ითხოვს შენგან. შენ მხოლოდ თავი დაიცავი, რომ ქვემოთ არ ჩახვიდე. მოყვასს ბოროტებას ნუ გაუკეთებ, ცუდს ნურაფერს ეტყვი, ცილს ნუ დასწამებ, შეურაცხყოფას ნუ მიაყენებ. ამგვარად, ნელ-ნელა მას სიკეთესაც გაუკეთებ – სიტყვით ანუგეშებ, თანაუგძნობ, შეეწევი იმით, რასაც საჭიროებს. ასე ახვალ ერთი საფეხურიდან მეორეზე და ღმრთის შეწევნით კიბის თავსაც მიაღწევ. მოყვასის შეწევნაში თანდათანობით იქამდეც მიხვალ, რომ სიკეთესა და წარმატებას მისთვის ისევე მოინდომებ, როგორც საკუთარი თავისთვის. სწორედ ეს არის „შეიყუარო მოყუასი შენი, ვითარცა თავი თვისი“.  

რამდენად ცდებიან ისინი, ვინც ბედნიერებას საკუთარი თავის გარეთ ეძებს – უცხო ქვეყნებში და მოგზაურობებში, სიმდიდრესა და დიდებაში, დიდ სამფლობელოებში და სიტკბოებებში, სიამოვნებებში, სიუხვესა და  უსარგებლო საგნებში, რომელთაც მწარე დასასრული აქვთ. საკუთარი გულის გარეთ ბედნიერების კოშკის აგება იგივეა, რაც სახლის აშენება იმ ადგილას, რომელიც მიწისძვრისგან მუდმივად ირყევა. ასეთი შენობა ძალიან მალე შეიმუსრება...

ძმებო და დებო! ბედნიერება ჩვენშია, და ნეტარია, ვინც მიხვდა ამას. გამოიკვლიეთ თქვენი გული და დაუკვირდით მის სულიერ მდგომარეობას. იქნებ ღვთის წინაშე კადნიერებაა დაკარგული? იქნებ სინდისი გვამხელს უფლის მცნებების დარღვევის გამო? იქნებ ის გვამხელს უსამართლობების, სიცრუის, ღვთისა და მოყვასის წინაშე მოვალეობების შეუსრულებლობის გამო? გამოიძიეთ, იქნებ ბოროტებამ და ვნებებმა აავსეს თქვენი გული; იქნებ ის მრუდე და გაუვალი გზებისკენ მიიდრიკა...

უფლის წინაშე არაფერს ისეთი ძალა არ აქვს, როგორც წყენათა მიტევებას, რადგან იგი არის მიბაძვა საღვთო გულმოწყალების ჩვენთვის ერთ-ერთი ყველაზე მახლობელი ქმედებისა. ისე ადვილად არაფერი გვაცდუნებს, როგორც გაბრაზება და სურვილი სამაგიეროს გადახდისა ჯავრიანი სიტყვით, არცთუ იშვიათად კი საქმით. მაშასადამე, ნაცვლად იმისა, რომ შევიძინოთ ის, რაც თავად გვეძლევა ხელთ, ყოველ წუთში ვკარგავთ. თუ მიუტევებ, შეიძენ შინაგან სიმშვიდესა და უფლისგან შეწყალებას, არ მიუტევებ და გაგიძლიერდება შინაგანი შფოთი, უფლისგან წყალობას კი ნუღარ ელი.

რატომ არ მივუტევებთ ყოველთვის, უფრო ხშირად ავყვებით მრისხანების აფეთქებებს, ჯავრსა და აღშფოთებას? ვფიქრობ, ამის მიზეზია მიტევების ღირებულებისადმი უგულისყურო დამოკიდებულება. ყურადღების მიღმა გვრჩება ის, რაც მიტევებით გვეძლევა, წყენით მოყენებული დანაკლისი კი ასე თვალსაჩინოდ წარმოგვიდგება. თავისმოყვარე გული მსჯელობს: რატომ მივუტევო? და ჩვენც არ შევუნდობთ. წყენის წუთებში საკუთარ ფიქრებსა და გულში აღიდგინეთ უეჭველი აღთქმა, რაც მიმტევებელთ მიეცათ – აღთქმა, რომელიც შეუდარებლად უფრო ფასეულია, ვიდრე უდიდესი დანაკარგები, რაც კი ადამიანს ძალუძს წყენით მოგაყენოს. მაშინ რა წყენაც უნდა შეგვხვდეს, გულიდან ამოხეთქავს გამამხნევებელი ხმა: ღირს, ამისთვის მიუტევო – და ჩვენც შევუნდობთ.

მივუტევოთ და მოგვეტევება; კვლავ მივუტევებთ და კვლავ მოგვეტევება, და ასე განუწყვეტლივ. თავად მიმტევებლებზე გავრცელდება საღვთო ყოვლისმიმტევებლობა, ეს ადამიანი საღვთო გულმოწყალებითა და სიყვარულით იქნება გარემოცული. არის კი, რაც გვინდა, რომ მოგვიტეონ? მერედა რამდენი! ვიჩქაროთ, მივუტევოთ, რათა ჩვენც მოგვეტეოს. და ამას მეტი მონდომებით გავაკეთებთ, როცა გვეცოდინება, რომ ის, რასაც ჩვენ მივუტევებთ, არაფერს ნიშნავს, ხოლო ის, რაც მოგვეტევება, შეუდარებლად უფრო ფასეულია.

ეს სამსჯავრო იქნება ერთადერთი, საბოლოო და საშინელი, და უფრო სამართლიანი, ვიდრე საშინელი, ან, უკეთ რომ ვთქვათ, იმიტომაცაა საშინელი, რომ სამართლიანია. მაშინ დაიდგმება საყდრები, ძველი დღეთა (დან. 7,9) დაჯდება, წიგნები გადაიშლება, ცეცხლოვანი მდინარე დაიწყებს დენას, თვალთა წინაშე წარმოდგებიან განმზადებული ნათელი და ბნელი: „და გამოვიდოდიან კეთილის მოქმედნი აღდგომასა ცხორებისასა“, რომელიც აწ დაფარულია ქრისტეში, ხოლო ბოლოს მასთან ერთად გაცხადდება, „ხოლო ბოროტის მოქმედნი აღდგომასა სასჯელისასა“ (იოან. 5,29), რომლებიც, ურწმუნონი, უკვე განსაჯა განმსჯელმა სიტყვამ (იოან. 12,48). და პირველნი დაიმკვიდრებენ გამოუთქმელ ნათელს და წმიდა სამების ჭვრეტას... ხოლო მეორეთა ხვედრი, სხვა ყველაფერთან ერთად, იქნება ტანჯვა, ან, უკეთ რომ ვთქვათ, ყველაზე უწინ, განგდება ღვთისგან და სირცხვილი, რასაც დასასრული არ ექნება.

ეს საუკუნე სინანულის საუკუნეა, ხოლო ის – მიგებისა; ეს – კეთებისა, ის – გადახდისა; ეს – მოთმინებისა, ის – ნუგეშისცემისა. აწ ღმერთი დამხმარეა მათი, ვინც ბოროტი გზიდან მოიქცევა, ხოლო მაშინ – საშინელი და მიუკერძოებელი გამომეძიებელი კაცთა საქმეებისა, სიტყვებისა და გულისსიტყვებისა. აწ ვსარგებლობთ სულგრძელებით, მაშინ შევიცნობთ მართლმსაჯულებას, როცა აღვდგებით – ერთნი მარადიული სასჯელისათვის, ხოლო სხვები მარადიული ცხოვრებისათვის, და ყველა მიიღებს საქმეების მიხედვით.

თუკი უფალმა ვირი აალაპარაკა და მოგვის მიერ სულიერი კურთხევა მიანიჭა [ებრაელებს]; თუკი, ამგვარად, ვირის უსიტყველი ბაგეებით და ბალაამის უწმინდური ენით უფალი უმადური იუდეველებისთვის მოქმედებდა, მით უმეტეს თქვენთვის, თუკი მადლიერნი იქნებით, ის ყველაფერს აღასრულებს, რაც საჭიროა, და სული წმიდას გარდამოავლენს, – თუნდაც რომ მღვდლები უკიდურესად ბიწიერნი იყვნენ.

თუკი ადამიანი საკუთარ თავზე მუშაობას არ დაიწყებს, მაშინ ეშმაკი მას სხვა სამუშაოს გამოუძებნის – სხვების ნაკლოვანებების მოძიებას.

თუკი გსურს იყო ტაძარი ღვთისა, მაშ შესწირე ღმერთს განუწყვეტელი მსხვერპლი – განუწყვეტელი ლოცვა.

სულო ჩემო! რაც უნდა სიმართლე გქონდეს, თუ ძმისგან შეურაცხყოფა და წყენა არ მოითმინე, არა გაქვს ნაწილი იესოსთანა და სახარების მადლისაგან შორს დარჩები.

სიახლეები

15 აპრილი 2024

ცხოვრება: წმინდა პაისი მთაწმინდელი – სწავლებები

18 ნოემბერი 2023

ისტორია: რატომ გაუქმდა გლადიატორთა ბრძოლები

2 ნოემბერი 2023

საცდურები: წმ. მამები ასტროლოგიის შესახებ

24 ივლისი 2023

მოღვაწეობა: წმიდა მამათა სწავლებების კრებული (ნაწ. 2)

8 დეკემბერი 2022

ცოდვები: წმ. მამები ავსიტყვაობისა და ბილწსიტყვაობის შესახებ

18 ივნისი 2022

განმარტება: წმ. იოანე ოქროპირი – თარგმანებაჲ იოანეს სახარებისაჲ

15 აპრილი 2022

მოღვაწეობა: არქიმანდრიტი ეფრემ ფილოთეველი (არიზონელი) – სწავლებები

10 აპრილი, 2021

მოღვაწეობა: წმ. იოანე სინელი – კლემაქსი, რომელ არს კიბე (წმ. ეფთვიმე მთაწმიდელის თარგმნილი, შესწორებული გამოცემა)

3 მარტი, 2021

ცხოვრება: წმ. მღვდელმთავარი ფილარეტ მოსკოველი – რა უნდა ვქნათ ეპიდემიის ჟამს

12 დეკემბერი, 2020

პატერიკები: არა წადილი შენი, არამედ როგორც ინებებს ღმერთი

19 ნოემბერი, 2020

მოღვაწეობა: მოღვაწეობა: წმ. იოანე კრონშტადტელი – სულიერი ცხოვრების შესახებ, დღიურებიდან. ნაწილი მეორე

16 ნოემბერი, 2020 წ.

მოღვაწეობა: წმ. იოანე კრონშტადტელი – სულიერი ცხოვრების შესახებ, დღიურებიდან. ნაწილი პირველი

20 ოქტომბერი, 2020 წ.

განმარტება: განმარტება ფსალმუნის მუხლისა: ნეტარ არს, რომელმან გულისხმა-ყოს გლახაკისა და დავრდომილისაჲ, დღესა ბოროტსა იხსნას იგი უფალმან.

14 ოქტომბერი, 2020 წ.

ცხოვრება: წმ. ეფრემ ასური – თუკი ღმერთს რაიმეს სთხოვ

28 აპრილი, 2020 წ.

პატერიკები: ათონელი ბერის უცნაური განსაცდელი

8 აპრილი, 2020 წ.

ცხოვრება: წმ. პაისი ველიჩკოვსკის პასუხი ცხონების შესახებ

6 აპრილი, 2020 წ.

ცხოვრება: წმ. იოანე კრონშტადტელი – რას დაგვმართებ, უფალო?

31 მარტი, 2020 წ.

ცხოვრება: წმ. მღვდელმთავარი ფილარეტ მოსკოველი – სანუგეშო წერილი ეპიდემიის ჟამს

25 მარტი, 2020 წ.

ცხოვრება: წმ. ნილოს სინელის წერილი წმ. იოანე ოქროპირის ხილვების შესახებ

24 ოქტომბერი, 2019 წ.

გარდაცვალება: წმ. პაისი მთაწმინდელი (ათონელი) – კეთილი ძია იანისი

25 სექტემბერი 2019 წ.

ცხოვრება: წმ. ბარსანოფი ოპტინელი – სასუფეველში შესვლის უფლება

29 მაისი 2019 წ.

საცდურები: დეკანოზი ანასტასი გოცოპულოსი – თვითხელდასხმული ვიკენტი ჩეკალინი და უკრაინის ეკლესიის „ავტოკეფალია“

23 აპრილი 2019 წ.

მოღვაწეობა: წმ. პაისი მთაწმინდელი (ათონელი) – სწავლებები სულიერი ცხოვრების შესახებ

20 აპრილი 2019 წ.

მოღვაწეობა: წმ. ბარსანოფი ოპტინელი – იესოს ლოცვისათვის

19 აპრილი 2019 წ.

მოღვაწეობა: წმიდა მამათა სწავლებების კრებული

18 აპრილი 2019 წ.

ცხოვრება: წმ. ბარსანოფი ოპტინელი – საუბარი ნიკოლოზ გოგოლის შესახებ

17 აპრილი 2019 წ.

მოღვაწეობა: წმ. ეფრემ ასური – გამოკრებილი სწავლებები

16 აპრილი 2019 წ.

გარდაცვალება: თხოვნა საიქიოდან. პეტრე სტოლიპინის შვილის ნაამბობი

14 აპრილი 2019 წ.

პატერიკები: სიმდაბლის ძალა

20 ნოემბერი 2018 წ.

ცხოვრება: ღირსი ნიკონ ოპტინელის წერილი დედისადმი

10 აგვისტო 2018 წ.

პატერიკები: მისაბაძი მგალითი

20 ივლისი 2018 წ.

ცხოვრება: წმ. ეპისკოპოსი ეგნატე ბრიანჩანინოვი – წერილები

22 ივნისი 2018 წ.

მოღვაწეობა: წმ. თეოფანე დაყუდებული – წმიდა მამათაგან გამოკრებილი სულიერი მარგალიტები

16 ივნისი 2018 წ.

ცოდვები: წმ. მამები სოდომური ცოდვის შესახებ

10 ივნისი 2018 წ.

მრწამსი: რა გველოდება საშინელი სამსჯავროს შემდეგ. „აპოკატასტასისის“ განხილვა წმიდა მამათა სწავლებების მიხედვით

2 ივნისი 2018 წ.

საცდურები: რატომ არის ქრისტიანისთვის მიუღებელი ე.წ. ბიოდინამიური სოფლის მეურნეობა