ამაღლება უფლისა ჩვენისა იესო ქრისტესი

აღდგომიდან მეექვსე კვირიაკის ხუთშაბათს

ტროპარი

ამაღლდი დიდებით, ქრისტე ღმერთო ჩუენო, და მხიარულ ჰყვენ მოწაფენი აღთქუმითა მით სულისა წმიდისაჲთა, განამტკიცე რა იგინი კურთხევითა მით, რამეთუ შენ ხარ ძე ღმრთისა, მხსნელი სოფლისა.

კონდაკი

სრულ ჰყავ რა ცხოვრება ჩუენი და ზეცისათა შეაერთენ ქუეყანისანი, ამაღლდი დიდებით, ქრისტე ღმერთო, რომელი არა სადა განეშორები, მხსნელო, არამედ ჰგიე განუშორებელად, და ეტყოდი საყუარელთა მათ შენთა: მე მხოლო ვარ თქვენთანა და ვერვინ შემძლებელ არს ვნებად თქუენდა.

„და აჰა ესერა მე თქუენთანა ვარ ყოველთა დღეთა და ვიდრე აღსასრულადმდე სოფლისა“ (მათე 28,20)

... გარნა ძმანო ჩემნო, ქრისტიანენო, სანუგეშო იგი სიტყვა: „აჰა ესერა მე თქვენთანა ვარ“, არა იყო თქმული მხოლოდ მოციქულთა მიმართ, ვინაიდგან მოციქულნი აღსრულდნენ თავის დროზედ; გარნა უფალი იტყვის: „მე თქვენთანა ვარ, ვიდრე აღსასრულადმდე სოფლისა“; მაშასადამე აღთქმა იგი მაცხოვარმან მისცა ყოველთა მორწმუნეთა ქრისტიანეთა, რომელნი იქმნებიან ვიდრე აღსასრულადმდე სოფლისა. და ჭეშმარიტადცა იგივე უფალი ახლაცა არის ჩვენთანა, მისი მადლი, მისი სიტყვა, მისი ქადაგება, მისი სიყვარული ახლაც არის და მოქმედებს ჩვენ ქრისტიანეთა შორის; თვითონ მან სთქვა: „მამა ჩემი მოაქამომდე იქმს და მეცა ვიქმ“. გარნა თუ შენ არ გრძნობ მისსა მყოფობასა, თუ გული შენი არ არის მოხარული, ვითარცა გული მოწაფეთა იყო გახარებული, როდესაც ესმა მათ ეს სიტყვა: „მე თქვენთანა ვარ“, მაშასადამე ერთი რომელიმე მიზეზი გაბრკოლებს შენ. იგი მახლობელ შენდა არს, გარნა შენ არ ფიქრობ მასზედა, არ გიყვარს იგი და მისთვის არ იცი მისი დაახლოება.

თუკი ადამიანი არ ჰკითხავს მამებს რჩევას იმ საქმის შესახებ, რომელიც კეთილი ჩანს, ამას ცუდი შედეგები მოყვება, და ეს ადამიანი არღვევს მცნებას, რომელიც ამბობს: „განუზრახველად ნურას იქმ“ (ზირაქ. 32,21), და კიდევ: „ჰკითხე მამასა შენსა, გითხრას შენ და მოხუცებულთა შენთა გაუწყონ შენ“ (2 სჯულ. 32,7). და ვერსად იპოვი, რომ (წმიდა) წერილი ვინმეს უბრძანებდეს რაიმეს გაკეთებას საკუთარ თავზე მინდობით. რჩევის უკითხველობა ამპარტავნების მანიშნებელია, და ასეთი კაცი ღვთის მტერი აღმოჩნდება, რამეთუ ღმერთი „ამპარტავანთა შეჰმუსრავს, ხოლო მდაბალთა მოსცის მადლი“ (იგავ. 3,34). (ამის შემდეგ) ვინღა იქნება მდაბალი, თუ არა მხოლოდ ის, ვინც ქედს იხრის სულიერი მამების წინაშე და იღებს მათ რჩევას, ღვთის შიშით.

– გერონდა, როგორ განიწმინდება გული?
– სიმდაბლით, უწყინარობით, თავგანწირვით, უანგარობით, (ცოდვიანი) აზრების აღსარებით, ღვაწლით, ლოცვით, და რაც მთავარია, იესოს ლოცვით განიწმინდება გული. ლოცვა გულს ყოველგვარი ნაყარ-ნუყარისაგან ათავისუფლებს.
– გერონდა, მხოლოდ ლოცვით არ განიწმინდება გული?
– არა, განწმენდა შეუძლებელია მხოლოდ ლოცვით, თუკი იმავდროულად არ იქნება სიმდაბლე და შესაბამისი ღვაწლი. თუკი ლოცულობ, მაგრამ არ ცდილობ აღასრულო ის, რაც ვთქვი, ეს ამაო შრომა გამოვა. ანდა, თუკი აღასრულებ დანარჩენს და ლოცვისთვის არ იზრუნებ, ესეც ამაო შრომა იქნება. იღვწი და იმავდროულად ლოცულობ, ღვთის შეწევნას ითხოვ ლოცვით, და ამგვარად თანდათანობით განიწმინდება გული. ღვაწლი და ლოცვა ერთად მიედინება.

მოწამეები სიკვდილის შემდეგაც ისევე მოქმედებენ, როგორც ცოცხლები, კურნავენ სნეულებს, განდევნიან ეშმაკებს, და უფლის ძალით განაქარვებენ მათ მტანჯველ ბატონობას. რამეთუ წმიდა ნაწილებთან ყოველთვის მყოფობს სასწაულთმოქმედი მადლი სულისა წმიდისა.

ეცადე, ძმაო, გულის ძლევას, რომ შეურაცხმყოფელი არ მოიძულო, თორემ ქრისტეს მორჩილი არ იქნები და ვინცა ამას ვერ ძლევს, იგი უსათუოდ მონა იქნება მარადის გულძვირობისა და ლოცვა მისი შეუწყნარებელი დარჩება.
არა არს არც ერთი სათნოება ისე მაღალი და კაცის დამაგვირგვინებელი და გამწმენდელი, როგორიც არის შეურაცხმყოფელის და მტერის სიყვარული.
ჰოი სანატრელი ესე ძლევამოსილება, რომელიც ანგელოზთაცა აკვირვებს.
ეს ძვირფასი ძლევამოსილი სათნოება იმას ექნება, ვისაც გულის სიღრმით ცნობილი აქვს თავისი უღირსება და მისდევს შინაგან მაღალ სიმდაბლეს ქრისტეს მიბაძვით.
სიბრძნე ზეციერი ნაყოფობს შეურაცხყმყოფელთა არ მოძულებით, ხოლო სიბრძნე ქვეყნიერი ნაყოფობს მაქებელთაგან.

წყალობა ღვთისა შენდამი მოყვასისადმი წყალობით ეძიე.

წმიდა წერილი ამბობს: „შეიყუარო მოყუასი შენი, ვითარცა თავი თვისი“ (მათ. 22,39). ნუ იტყვი: ეს სათნოება დიდია და არ ძალმიძს მისი მოხვეჭა. როგორ შემიძლია შევიყვარო მოყვასი საკუთარი თავივით? მის გაჭირვებებზე როგორ ვიზრუნო ისე, როგორც საკუთარზე, მით უმეტეს მის გულში დაფარულზე, რომელიც არავინ უწყის? ნუ გაგიტაცებს ამგვარი ფიქრები, არამედ ღმრთის სასოებით შეუდექი ამ სათნოების აღსრულებას, უჩვენე უფალს სურვილი და მცდელობა და ღმრთის შეწევნას მიიღებ, რომელიც დაგეხმარება სათნოების აღსრულებაში. წარმოიდგინე ორი კიბე: ერთს ზეცაში აყავხარ, ხოლო მეორეს ჯოჯოხეთში ჩაყავხარ, შენ კი ამ კიბეებს შორის მიწაზე დგახარ. ნუ იტყვი: როგორ ავფრინდები მიწიდან და მივწვდები იმ კიბის თავს? ეს შეუძლებელია და ღმერთი ამას არც ითხოვს შენგან. შენ მხოლოდ თავი დაიცავი, რომ ქვემოთ არ ჩახვიდე. მოყვასს ბოროტებას ნუ გაუკეთებ, ცუდს ნურაფერს ეტყვი, ცილს ნუ დასწამებ, შეურაცხყოფას ნუ მიაყენებ. ამგვარად, ნელ-ნელა მას სიკეთესაც გაუკეთებ – სიტყვით ანუგეშებ, თანაუგძნობ, შეეწევი იმით, რასაც საჭიროებს. ასე ახვალ ერთი საფეხურიდან მეორეზე და ღმრთის შეწევნით კიბის თავსაც მიაღწევ. მოყვასის შეწევნაში თანდათანობით იქამდეც მიხვალ, რომ სიკეთესა და წარმატებას მისთვის ისევე მოინდომებ, როგორც საკუთარი თავისთვის. სწორედ ეს არის „შეიყუარო მოყუასი შენი, ვითარცა თავი თვისი.  

ყოველი, ვინც ეკლესიას განეშორება, მემრუშე ცოლს ემსგავსება და უცხო ექმნება ეკლესიისთვის აღთქმულ სუფევას. ვინც ეკლესიას განუდგება, ის აკლდება ქრისტეს მიერ დაპირებულ ჯილდოს; იგია უცხო, უხმარი, მტერი ეკლესიისა. ვისთვისაც ეკლესია დედა არ არის, იმისთვის ღმერთი მამა ვერ იქნება. ეკლესიის გარეშე მდგომი კაცის ცხონება მხოლოდ მაშინ იქნებოდა შესაძლებელი, ვინმე რომ გადარჩენილიყო წარღვნის დროს ისეთი, ვინც ნოეს კიდობანში არ იჯდა. უფალი ასე გვასწავლის: "რომელი არა არს ჩემ თანა, იგი მტერი ჩემი არს, და რომელი არა შეჰკრებს ჩემ თანა, იგი განაბნევს" (მათე 12,30).

ცხონებისათვის მადლია საჭირო; სად მიიღებ მას ეკლესიის გარეთ? მადლი მოგვეცემა წმიდა საიდუმლოებების მეშვეობით, ხოლო ისინი წმიდა ეკლესიაში ინახება. საიდუმლოთა შესასრულებლად საჭიროა სამღვდელოება; ჭეშმარიტი სამღვდელოება კი მხოლოდ ეკლესიაშია. გამოდის, რომ ვინც ეკლესიის გარეშეა, მას არც სამღვდელოება გააჩნია, არც საიდუმლოებები და არც მადლი.

ღვინო რაც შეიძლება ნაკლები დალიე. რაც უფრო მცირე რაოდენობით მივიღებთ მას, მით მეტად გაიზრდება მისი კეთილმოქმედება.

ღვინო სითხეა და გარკვეულწილად გავლენას ახდენს მისი დამლევის საქციელზე, ამჟღავნებს ადამიანის ზნე-ჩვეულებებს. თავად ღვინო ახალს არაფერს ქმნის, მხოლოდ დაფარულს ააშკარავებს. ხალხის დასანახავად წარმოაჩენს ადამიანის თვისებებს და თვალსაჩინოს ხდის მის შინაგან, ფარულ ხასიათს.

მსმენია გამოცდილი ბერებისაგან, რომ სულში ცოდვიანი აზრების გაჩენის მიზეზებია: მოკაზმული ჩაცმულობა, ძედმეტად გაძღომა და მავნებელი საუბრები.

ქრისტიანის ცხოვრებისა და მოღვაწეობის მიზანი გულის განწმედაა.

ასწავლე შენს ენას თქვას ხოლმე: შემინდე, – და მოვა შენთან სიმდაბლე, რომელიც ყველა ადამიანს თავისზე უმჯობესად მიიჩნევს და არღვევს ეშმაკის ყველა მზაკვრობას.

შვილო ჩემო, ქვეყნის აღსასრულამდე არ მოაკლდებიან უფლის წინასწარმეტყველნიცა და სატანის მსახურებიც. უკანასკნელ ჟამს ისინი, ვინც ჭეშმარიტად ემსახურებიან ღმერთს, მშვიდობიანად დაჰფარავენ თავს ადამიანთაგან და არ მოახდენენ მათ შორის ნიშებსა და სასწაულებს, როგორც აწინდელ დროში; არამედ ივლიან იმ მოღვაწეობის გზით, რომელიც სიმდაბლითაა შეზავებული და ცათა სასუფეველში სასწაულებით სახელგანთქმულ მამებზე დიდნი აღმოჩნდებიან; იმიტომ, რომ მაშინ არავინ მოახდენს ადამიანთა თვალწინ სასწაულებს, რომლებიც აღანთებდნენ და განამხნობდნენ ხალხს გულმოდგინე მოღვაწეობისათვის. სამღვდელო საყდრების მპყრობელნი სრულიად გამოუცდელნი იქნებიან მთელს მსოფლიოში და არ ეცოდინებათ სათნოების ხელოვნება; ასეთივე იქნებიან მონაზონთა წინამძღოლნიც, რამეთუ ყველას დასცემს გემოთმოყვარება და დიდებისმოყვარება. ისინი ადამიანთათვის დამაბრკოლებელნი უფრო იქნებიან, ვიდრე სამაგალითონი. ამიტომაც სათნოება კიდევ უფრო მეტად იქნება უგულვებელყოფილი; ვერცხლისმოყვარება იმეფებს მაშინ და ვაი ოქროთი გამდიდრებულ მონაზვნებს, რამეთუ ასეთები იქნებიან საყვედრელნი უფლისათვის და ვერ იხილავენ ცოცხალი ღმერთის სახეს.

მძიმეა სიგლახაკეში ცხოვრება, მაგრამ უფრო უარესია გამდიდრება უპატიოსნოდ.

მზვაობარ ფარისეველს უფლის მადლობა და დიდება განუზრახავს: „ღმერთო, გმადლობ შენ, რამეთუ არა ვარ, ვითარცა სხუანი კაცნი, მტაცებელ ცრუ და მემრუშე“ (ლუკ. 18,11) – ამბობს იგი. ის აშკარა შეცოდებებს ჩამოთვლის, რომლებიც ყველამ შეიძლება დაინახოს; მაგრამ სულიერ ვნებებზე – სიამაყეზე, მზაკვრობაზე, სიძულვილზე, შურზე, ორგულობაზე – სიტყვასაც არ ამბობს. არადა სწორედ მათგან შედგება ფარისეველი! სწორედ ისინი აბნელებენ, კლავენ სულს, სინანულის უნარს უკარგავენ! ისინი სპობენ მოყვასის სიყვარულს და შობენ (მოყვასის მიმართ) დაბრკოლებას – სიცივით, სიამაყით და სიძულვილით ავსებულს! მზვაობარ ფარისეველს განუზრახავს მადლობა შესწიროს ღმერთს საკუთარი კეთილი საქმეების გამო, მაგრამ ღმერთი პირს იბრუნებს მისგან; ღმერთს მის წინააღმდეგ საშინელი განაჩენი გამოაქვს: „რომელმან აღიმაღლოს თავი თვისი, იგი დამდაბლდეს“ (ლუკ. 18,14)“.

სცოდავდნენ ჩვენი წინაპრები, მაგრამ ცოდვას ცოდვად მოიხსენებდნენ, ხოლო დღევანდელი ლიბერალები სცოდავენ და ცდილობენ ცოდვის გამართლებას, თითქოს ის კანონიერი საქმე იყოს. აიღეთ ხორციელი გულისთქმის ცოდვები,  – მათი სწავლებით ეს ყველაფერი ადამიანური ბუნების უბრალო სისუსტეები და ბუნების კანონებია, მისი მოთხოვნილება. მათ შორის ისეთებიც არიან, რომლებიც აღმერთებენ ხორციელ ვნებას, როგორც ძველად აფროდიტეს თაყვანისმცემლები. და მთელი ეს სისაძაგლე იბეჭდება და მას კითხულობენ, მასზე მსჯელობენ ზიზღის გარეშე, თითქოსდა რაღაც ყურადღების ღირსზე! ესაა თავისუფლება? არა, ეს არაა თავისუფლება, ეს საშინელი მონობაა ცოდვისა და ვნებებისა, რომელსაც შედეგად მოსდევს ღვთის საშინელი სასჯელი, მოდგმის განადგურება და მარადიული ტანჯვა.  „რომელმან ქმნეს ცოდვაჲ, მონაჲ არს იგი ცოდვისაჲ. და მონამან არა დაიმკვიდროს სახლსა შინა უკუნისამდე, ხოლო ძემან (ჭეშმარიტი თავისუფლებისა – წმ. იოან. კრონშტ.) დაიმკვიდროს უკუნისამდე (იოან, 8,34-35). ჭეშმარიტმა ქრისტიანებმა უნდა ჯვარს-აცვან და ამოძირკვონ ვნებები. „ხოლო ქრისტესთა მათ ხორცნი თვისნი ჯუარს-აცუნეს ვნებითურთ და გულის-თქუმით“ (გალატ. 5,24).

მას (ღმერთს) ყველას ცხოვრება სურს, მაგრამ არავის აიძულებს. მაშ რატომ ვერ ცხონდებიან ყველანი, თუკი მას ყველას ცხოვრება სურს? ეს იმიტომ, რომ ყველას ნება არ მიჰყვება მის ნებას, ხოლო ის არავის აიძულებს; თუკი მას სურს, ჩვენ კი არ გვსურს, ჩვენი ცხონების საქმე ირღვევა; არა იმის გამო, რომ მისი ნებაა უძლური, არამედ იმიტომ, რომ მას არ სურს ვინმეს იძულება.

როდესაც შენ გშიან, გწყურიან, ავათა ხარ, მწუხარე ხარ, შიშველი ხარ, ღარიბი ხარ და რამე უბედურებათა შინა ჩავარდნილი ხარ, მაშინ რასა გრძნობ და ვითარი მწუხარება გაქვს, და რამდენად გიღირს გამოხსნა და შეწევნა? აი ესრეთი აქვს შენს ძმას საჭიროება შეწევნისა, როდესაც ზემო თქმულს გაჭირვებაში ჩავარდნილია.

რატომაა, რომ შენ მდიდრდები, ის კი სიღარიბეშია? იმისთვის, რომ შენც მიიღო საზღაური სიკეთისა და მართებული გამგებლობისთვის, ის კი დიდი ჯილდოებით იქნეს პატივდებული მოთმინებისთვის. ხოლო შენ, ყველაფერი დაგიპყრია ანგარების აღუვსებელ წიაღებში და ფიქრობ, რომ არავის ავნებ, როდესაც მრავალს აკლებ ამ ყოველივეს? ვინ არის ანგარებიანი? ვინც არ ჩერდება ზომიერების საზღვრებში. და მტაცებელი ვინღაა? ის, ვინც ართმევს სხვას მის საკუთრებას. როგორ არ ხარ შენ ანგარებიანი, როგორ არ ხარ მტაცებელი, როდესაც ისაკუთრებ იმას, რაც მხოლოდ განსაგებლად მოგეცა? ვინც ჩაცმულს გააშიშვლებს, იმას მძარცველს ვუწოდებ, ხოლო ვინც შიშველს არ შემოსავს, როცა ეს შეუძლია, განა ის სხვა სახელწოდების ღირსია? მშიერს ეკუთვნის პური, რომელიც შენ დაგიპყრია; შიშველს – სამოსი, რომელსაც საცავებში ინახავ; ფეხშიშველს – ფეხსაცმელი, რომელიც შენთან ლპება; გაჭირვებულს – ფული, შენ რომ ჩაგირაზია. ამიტომ ყველას ავნებ, ვისი დახმარებაც შეგეძლო.

თუკი უფალმა ვირი აალაპარაკა და მოგვის მიერ სულიერი კურთხევა მიანიჭა [ებრაელებს]; თუკი, ამგვარად, ვირის უსიტყველი ბაგეებით და ბალაამის უწმინდური ენით ის უმადური იუდეველებისთვის მოქმედებდა, მით უმეტეს თქვენთვის, თუკი მადლიერნი იქნებით, ის ყველაფერს აღასრულებს, რაც საჭიროა, და სული წმიდას გარდამოავლენს, – თუნდაც რომ მღვდლები უკიდურესად ბიწიერნი იყვნენ.

ვის არ სურს თავისუფლება? ის ყველას უნდა, მაგრამ საჭიროა ვიცოდეთ, რა არის თავისუფლება და როგორ მოვიპოვოთ... იმისთვის, რომ გავთავისუფლდეთ, პირველ ყოვლისა უნდა „შევკრათ“ საკუთარი თავი. რაც მეტად შეკრავ თავს, მით მეტი თავისუფლება ექნება შენს სულს... საკუთარ თავში ვნებები უნდა შეკრა, რომ ვერ შეძლონ შენი დაუფლება; თავი უნდა შეკრა, რომ მოყვასს ზიანი არ მიაყენო... ადამიანები, ჩვეულებრივ, ეძიებენ თავისუფლებას, რომ აკეთონ „რაც გინდა“. მაგრამ ეს არაა თავისუფლება, არამედ – ცოდვის ძალაუფლება შენზე. თავისუფლება – სიძვის აღსრულების, ან თავშეუკავებლად ჭამისა და თრობის, ან გულღვარძლიანობის, ძალადობისა და მკვლელობის, ან სხვა ამის მსგავსის – სულაც არაა თავისუფლება, არამედ როგორც უფალმა თქვა: „ყოველმან რომელმან ქმნეს ცოდვაჲ, მონაჲ არს იგი ცოდვისაჲ“. ბევრი ლოცვაა საჭირო ამ მონობისგან გასათავისუფლებლად. ჩვენ ვფიქრობთ, ჭეშმარიტი თავისუფლება ისაა, რომ არ სცოდავდე, რომ მთელი გულითა და მთელი ძალით გიყვარდეს ღმერთი და მოყვასი. ჭეშმარიტი თავისუფლება – ესაა მუდმივად ღმერთთან ყოფნა.

ნუ მიბაძავთ მოდას! ის ადამიანებს მოკრძალების დაკარგვას აიძულებს. მოციქული პავლე ამბობს, რომ ქალმა თავი უნდა შეიმკოს არა თმების წნულებით, არა სამოსით, არამედ სიმდაბლით, სიმშვიდით და მორცხვობით. ამიტომაც დედებმა უნდა იზრუნონ, რომ მათი ქალიშვილები სახლშიაც კი მოკრძალებით იცვამდნენ, ხოლო ტაძარში, და მით უფრო მონასტერში, განსაკუთრებით მოკრძალებული სამოსით დადიოდნენ, რომ არავინ დააბრკოლონ და უფალი არ განარისხონ.

ისიც იცოდე, ძმაო, რომ ღმერთი, რომელმაც შენ გაგაჩინა, არის ღმერთი ყველგან მყოფი, ყოვლის მცოდნე, ის ხედავს ყოველსავე, რასაც ჩვენ ვიქმთ და ვამბობთ. ამიტომ, როცა იგინები და ილანძღები, ნუ გვარწმუნებ, რომ შენა გრწამს ღმერთი; შენ რომ ღმერთი გრწამდეს, არც იკადრებდი ლანძღვა-გინებას, ისევე როგორც არ იკადრებდი ქვეყნიურის ხელმწიფის წინაშე რაიმე ცუდს სიტყვას.

თუკი ადამიანი საკუთარ თავზე მუშაობას არ დაიწყებს, მაშინ ეშმაკი მას სხვა სამუშაოს გამოუძებნის – სხვების ნაკლოვანებების მოძიებას.

სიახლეები

8 დეკემბერი 2022

ცოდვები: წმ. მამები ავსიტყვაობისა და ბილწსიტყვაობის შესახებ

18 ივნისი 2022

განმარტება: წმ. იოანე ოქროპირი – თარგმანებაჲ იოანეს სახარებისაჲ

15 აპრილი 2022

მოღვაწეობა: არქიმანდრიტი ეფრემ ფილოთეველი (არიზონელი) – სწავლებები

10 აპრილი, 2021

მოღვაწეობა: წმ. იოანე სინელი – კლემაქსი, რომელ არს კიბე (წმ. ეფთვიმე მთაწმიდელის თარგმნილი, შესწორებული გამოცემა)

3 მარტი, 2021

ცხოვრება: წმ. მღვდელმთავარი ფილარეტ მოსკოველი – რა უნდა ვქნათ ეპიდემიის ჟამს

12 დეკემბერი, 2020

პატერიკები: არა წადილი შენი, არამედ როგორც ინებებს ღმერთი

19 ნოემბერი, 2020

მოღვაწეობა: მოღვაწეობა: წმ. იოანე კრონშტადტელი – სულიერი ცხოვრების შესახებ, დღიურებიდან. ნაწილი მეორე

16 ნოემბერი, 2020 წ.

მოღვაწეობა: წმ. იოანე კრონშტადტელი – სულიერი ცხოვრების შესახებ, დღიურებიდან. ნაწილი პირველი

20 ოქტომბერი, 2020 წ.

განმარტება: განმარტება ფსალმუნის მუხლისა: ნეტარ არს, რომელმან გულისხმა-ყოს გლახაკისა და დავრდომილისაჲ, დღესა ბოროტსა იხსნას იგი უფალმან.

14 ოქტომბერი, 2020 წ.

ცხოვრება: წმ. ეფრემ ასური – თუკი ღმერთს რაიმეს სთხოვ

28 აპრილი, 2020 წ.

პატერიკები: ათონელი ბერის უცნაური განსაცდელი

8 აპრილი, 2020 წ.

ცხოვრება: წმ. პაისი ველიჩკოვსკის პასუხი ცხონების შესახებ

6 აპრილი, 2020 წ.

ცხოვრება: წმ. იოანე კრონშტადტელი – რას დაგვმართებ, უფალო?

31 მარტი, 2020 წ.

ცხოვრება: წმ. მღვდელმთავარი ფილარეტ მოსკოველი – სანუგეშო წერილი ეპიდემიის ჟამს

25 მარტი, 2020 წ.

ცხოვრება: წმ. ნილოს სინელის წერილი წმ. იოანე ოქროპირის ხილვების შესახებ

24 ოქტომბერი, 2019 წ.

გარდაცვალება: წმ. პაისი მთაწმინდელი (ათონელი) – კეთილი ძია იანისი

25 სექტემბერი 2019 წ.

ცხოვრება: წმ. ბარსანოფი ოპტინელი – სასუფეველში შესვლის უფლება

29 მაისი 2019 წ.

საცდურები: დეკანოზი ანასტასი გოცოპულოსი – თვითხელდასხმული ვიკენტი ჩეკალინი და უკრაინის ეკლესიის „ავტოკეფალია“

23 აპრილი 2019 წ.

მოღვაწეობა: წმ. პაისი მთაწმინდელი (ათონელი) – სწავლებები სულიერი ცხოვრების შესახებ

20 აპრილი 2019 წ.

მოღვაწეობა: წმ. ბარსანოფი ოპტინელი – იესოს ლოცვისათვის

19 აპრილი 2019 წ.

მოღვაწეობა: წმიდა მამათა სწავლებების კრებული

18 აპრილი 2019 წ.

ცხოვრება: წმ. ბარსანოფი ოპტინელი – საუბარი ნიკოლოზ გოგოლის შესახებ

17 აპრილი 2019 წ.

მოღვაწეობა: წმ. ეფრემ ასური – გამოკრებილი სწავლებები

16 აპრილი 2019 წ.

გარდაცვალება: თხოვნა საიქიოდან. პეტრე სტოლიპინის შვილის ნაამბობი

14 აპრილი 2019 წ.

პატერიკები: სიმდაბლის ძალა

20 ნოემბერი 2018 წ.

ცხოვრება: ღირსი ნიკონ ოპტინელის წერილი დედისადმი

10 აგვისტო 2018 წ.

პატერიკები: მისაბაძი მგალითი

20 ივლისი 2018 წ.

ცხოვრება: წმ. ეპისკოპოსი ეგნატე ბრიანჩანინოვი – წერილები

22 ივნისი 2018 წ.

მოღვაწეობა: წმ. თეოფანე დაყუდებული – წმიდა მამათაგან გამოკრებილი სულიერი მარგალიტები

16 ივნისი 2018 წ.

ცოდვები: წმ. მამები სოდომური ცოდვის შესახებ

10 ივნისი 2018 წ.

მრწამსი: რა გველოდება საშინელი სამსჯავროს შემდეგ. „აპოკატასტასისის“ განხილვა წმიდა მამათა სწავლებების მიხედვით

2 ივნისი 2018 წ.

საცდურები: რატომ არის ქრისტიანისთვის მიუღებელი ე.წ. ბიოდინამიური სოფლის მეურნეობა