martlmadidebloba.ge
 
     
 
თავფურცელი
მრწამსი
განმარტება
ცხოვრება
მოღვაწეობა
ცოდვები
საცდურები
გარდაცვალება
პატერიკები
წმინდანები
ისტორია
დღესასწაულები
გალერეა
კონტაქტი

საინტერესო გამოცემები

 
 
გემი - ეკლესიის სიმბოლო
     
 

ანბანური საძიებელი

აბორტი
აზრები
ათი მცნების განმარტება
ათონის ისტორია
ამპარტავნება
ანბანი
ანბანური პატერიკი
ანგელოზები
ასტროლოგია
აღზრდა
აღსარება
ბედნიერება
ბიოდინამიური მეურნეობა
ბოლო ჟამი
განკითხვა
განსაცდელი
გინება
დიალოღონი
ეკლესია
ეკლესიის ისტორია
ეკლესიური ცხოვრება
ეკუმენიზმი
ესქატოლოგია
ეფრემ ასურის სწავლანი
ვერცხლისმოყვარება
ვნებები
ზიარება
თავისუფლება
თანამედროვე მაგია
თანამედროვე ცოდვები
იესოს ლოცვა
ინდუიზმი
ინკვიზიცია
ინტერნეტი და ბავშვები
ინტერნეტ-დამოკიდებულება
იოგა
იულიუსის კალენდარი
ლიმონარი
ლიტურგია
ლოცვა
მარხვა
მეგობრობა
მეზვერე და ფარისეველი
მისტიკა
მიტევება
მკითხაობა
მოდა, შემკობა
მონაზვნობა
მოძღვარი
მოძღვრობა
მოწყალება
მსხვერპლი
მცნებები
მწვალებლობა
ნათლისღების საიდუმლო
ნარკომანია
ოკულტიზმი
რეინკარნაცია
რელიგიები
როკ-მუსიკა
რწმენა
საზვერეები
საიქიოდან დაბრუნებულები
სამსჯავრო
სამღვდელოება
სარწმუნოება
საუკუნო ხვედრი
სიბრძნე
სიზმარი
სიკეთე
სიკვდილი
სიმდაბლე
სინანული
სინდისი
სინკრეტიზმი
სიყვარული
სიცრუე
სიძვის ცოდვა
სნეულება
სოდომური ცოდვის შესახებ
სულიერი ომი
ტელევიზორი
ტერმინები
უბიწოება
„უცხოპლანეტელები“
ფერეიდანში გადასახლება
ქრისტიანები
ღვთის შიში
ღვინო
ყრმების განსაცდელები
შური
ჩვევები
ცეცხლი
ცოდვა
ცოდვები
ცოდვის ხედვა
წერილი ათონიდან
ხათხა-იოგა
ხიბლი
ხუცური
ჯოჯოხეთური ექსპერიმენტი
 
წმ. აბო თბილელი
წმ. არსენ კაბადოკიელი
წმ. კოლაელი ყრმები
წმ მარკოზ ეფესელი
წმ. მაქსიმე აღმსარებელი
წმ ნექტარიოს ეგინელი
წმ. ნინო
წმ. სვინკლიტიკია
 
ხარება
ბზობა
დიდი პარასკევი
აღდგომა
ამაღლება
სულთმოფენობა
ღვთისმშობლის შობა
ჯვართამაღლება
ღვთისმშობლის ტაძრად მიყვანება
შობა უფლისა
ნათლისღება
მიგებება
ფერისცვალება
მიძინება
პეტრე-პავლობა
იოანე ნათლისმცემელის თავისკვეთა
სვეტიცხოვლობა
გიორგობა
მთავარანგელოზთა კრება
ნიკოლოზობა
ნინოობა
 
ათონის მთა
ატენის სიონი
ბეთანია
ვარძია
იშხანი
კაბადოკია
ოშკი
საფარა
სვანური ხატები
ყინწვისი
შიომღვიმე
ხანძთა
ხახული
 

 

კანდელი

 

 

ორნამენტორნამენტორნამენტ

ღირსშესანიშნავი ამბები უცნობი ეგვიპტელი ბერების ცხოვრებიდან

ნაწ. 1

 

იმპერატორ თეოდოსის მეფობისას, კონსტანტინოპოლის მახლობლად, პატარა სენაკში ერთი ბერი ცხოვრობდა. მისი საცხოვრებელი ქალაქის იმ კარიბჭესთან იყო, საიდანაც იმპერატორები ქალაქგარეთ სასეირნოდ გადიოდნენ ხოლმე. როდესაც თეოდოსიმ დაყუდებულის შესახებ შეიტყო, სეირნობის დროს ამალა დატოვა, სენაკთან მარტო მივიდა და დააკაკუნა. ბერმა კარი გაუღო, მაგრამ ვერ მიხვდა, რომ მის წინაშე იმპერატორი იდგა, რადგანაც თეოდოსის, იმისთვის, რომ ვერავის ეცნო, სამეფო გვირგვინი მოხდილი ჰქონდა. ილოცეს, როგორც წესი იყო და დასხდნენ. იმპერატორმა ბერს ჰკითხა: როგორ ცხოვრობენ წმინდა მამები ეგვიპტეში? ბერმა მიუგო: ყველა ღმერთს თქვენს ცხონებას ევედრება. იმპერატორმა სენაკი ყურადღებით დაათვალიერა, კალათში ცოტაოდენი გამხმარი პურის მეტი ვერაფერი ნახა და თქვა: აბბა! რამე მაჭამე. ბერმა აიღო ჭურჭელი, შიგ ხმელი პური ჩაყარა, მარილი დაამატა, წყალი დაასხა და მათ ერთად მიირთვეს. შემდეგ ბერმა იმპერატორს ფიალით წყალი მიიწოდა. თეოდოსიმ დალია და ჰკითხა: იცი მე ვინ ვარ? ბერმა უპასუხა: არ ვიცი, ბატონო. – მე იმპერატორი თეოდოსი ვარ, შენი ლოცვის სათხოვნელად მოვედი. ამის გამგონე ბერი მუხლებზე დავარდა. იმპერატორმა განაგრძო: ნეტარნი ხართ, თქვენ, მონაზვნები, ამქვეყნიური საზრუნავი არ გაწუხებთ! მშვიდი, აუღელვებელი ცხოვრებით ტკბებით, მხოლოდ სულის ცხონებაზე, მარადიულ ცხოვრებასა და ზეციური ჯილდოს მიღებაზე ზრუნავთ. დამერწმუნე, მე მეფის შვილი ვარ და თავადაც ვმეფობ, მაგრამ ასე გემრიელად არასოდეს მიჭამია. შემდეგ იმპერატორმა განსაკუთრებული პატივისცემით მოუხარა ბერს თავი და გავიდა.

იმ ღამეს ღვთის მონა ასე ფიქრობდა: ჩემი აქ დარჩენა არ ივარგებს; ახლა იმპერატორის მსგავსად, სხვებიც დაიწყებენ ჩემთან სიარულს, არამარტო უბრალო ხალხი, არამედ სამეფო კარის წარმომადგენლები და სენატორები. ყველა პატივს მომაგებს, როგორც ღვთის მსახურს. მართალია, ამას ღვთის გულისთვის გააკეთებენ, მაგრამ მეშინია, ეშმაკმა შეუმჩნევლად არ მაცდუნოს, ცნობილი ადამიანების მიღებამ სიამოვნება არ მომგვაროს, პატივმა და ქებამ გული არ დამიტკბოს და თავმდაბლობა არ დავკარგო. ღვთის კაცმა ეს ყველაფერი განსაჯა, იმ ღამესვე ეგვიპტეში გაიქცა და უდაბნოში წმინდა მამებთან მივიდა.

 

ერთ ძმას (მონაზონს) სიძვის დემონი ებრძოდა. ის ერთ ძალიან გამოცდილ ბერთან მივიდა და სთხოვა: უნეტარესო მამაო! ჩემთვის ლოცვა იტვირთე; სიძვის ვნება არ მასვენებს. ბერი დათანხმდა და მისთვის გულმოდგინე ლოცვას შეუდგა. გარკვეული დროის შემდეგ მონაზონი ისევ მივიდა მასთან და კვლავ სთხოვა ლოცვა. ბერი ლოცვას კიდევ უფრო მეტი გულმოდგინებით შეუდგა. მონაზონი მასთან მესამედაც მივიდა, იგივე თხოვნით. შემდეგ კი ხშირად მიდიოდა და თხოვნას იმეორებდა. ბერი დამწუხრდა, გაუკვირდა, მის ლოცვას უფალი რატომ არ ისმენდა. ღამით ღმერთმა მას გამოუცხადა, რომ დაუდევრობით შეპყრობილი ეს მონაზონი, სუსტი ნების მიზეზით, ხორციელი გულისთქმებით ტკბებოდა. მისი სულიერი მდგომარეობა წმინდა ბერს ასე ეჩვენა: დაინახა, რომ ეს მონაზონი იჯდა და სიძვის დემონი მის წინ თამაშობდა, სხვადასხვა ქალების სახეს იღებდა, მონაზონი კი მათი მზერით ტკბებოდა. ისიც დაინახა, რომ უფლის ანგელოზიც იქ იყო და ძალიან ბრაზდებოდა მონაზონზე, რომელიც, იმის ნაცვლად, რომ ამდგარიყო და გულმხურვალედ ელოცა, მეტად და მეტად ტკბებოდა ცოდვილი გულისსიტყვებითა და ოცნებებით. აი ასეთი ხილვა ჰქონდა წმინდა ბერს. ის მიხვდა, რომ მისი ვედრება ლოცვის მთხოვნელი მონაზვნის დაუდევრობის გამო არ იქნა შესმენილი. როდესაც მონაზონი კვლავ ესტუმრა, მან უთხრა: ძმაო! სიძვის ვნების მოქმედებაში შენ ხარ დამნაშავე, რადგან ბილწი გულისსიტყვებით ტკბები. სხვების ლოცვით სიძვის უწმინდური სული არ მოგშორდება, თუკი თავად არ იტვირთავ მარხვის, ლოცვისა და მღვიძარების ღვაწლს, თავად არ შესთხოვ ცრემლით უფალ იესო ქრისტეს, რომ წყალობა მოგანიჭოს, თავისი მადლი შემწედ მოგივლინოს, რომლის თანამოქმედებითაც შესაძლებელი იქნება შენთვის ცოდვილი გულისთქმების წინააღდგომა. ექიმებიც ადამიანის სხეულის განკურნებისთვის წამლებს ამზადებენ, მაგრამ მათზე დაკისრებული საქმე დიდი რუდუნებითაც რომ აკეთონ, შედეგს ვერ მიაღწევენ, თუკი ავადმყოფი არ მოისურვებს თავის შეკავებას მავნე საკვებისა და იმ ყველაფრისგან, რაც ხელს უშლის მკურნალობას. სულის მკურნალობის დროსაც იგივე ხდება. წმინდა მამები – ეს სულიერი მკურნალები – რაგინდ დიდი გულმოდგინებით ლოცულობდნენ და მოწყალებას სთხოვდნენ უფალს იმათთვის, ვინც ლოცვით შეწევნას ითხოვს, ვერაფერს მიაღწევენ, თუ ისინი, ვისთვისაც ლოცულობენ, უდებებაში არიან და საკუთარი სულის ცხონებაზე სრულიად არ ზრუნავენ. ამ სიტყვებმა ძმას გული მოულბო და ბერის ხელმძღვანელობით მარხვას, ლოცვასა და მღვიძარებას შეუდგა; ამით ღვთის წყალობა მოიპოვა და უწმინდური ვნების სული განეშორა.

 

ალექსანდრიის საზღვრებს გარეთ ფიცხი და სულმოკლე ბერი ცხოვრობდა. ერთმა ახალგაზრდა მონაზონმა მის შესახებ შეიტყო და უფლის წინაშე ასეთი პირობა დადო: უფალო! ჩემს მიერ ჩადენილი ყველა ცოდვის მოსანანიებლად, წავალ და იმ ბერთან ვიცხოვრებ, ყველაფერს დავითმენ და მონასავით მოვემსახურები. ასეც მოიქცა: ბერთან წავიდა და მასთან ცხოვრება დაიწყო. ბერი მას ძაღლივით ეპყრობოდა, ყოველდღე დასცინოდა. ღმერთმა მიხედა ახალგაზრდა მონაზვნის მოთმინებას. ბერთან ექვსი წლის ცხოვრების შემდეგ მას სიზმარში საშინელი არსება გამოეცხადა, დიდი გრაგნილით ხელში, და აუწყა, რომ გრაგნილში ჩაწერილის ნახევარი წაშლილი იყო. შემდეგ უთხრა: აი, შენი ვალის ნახევარი მეუფემ აღხოცა! ახლა დანარჩენზე იზრუნე.

მათ მეზობლად მეორე ბერი ცხოვრობდა, სულიერი, რომელსაც სულ ესმოდა, ბერი მორჩილს როგორ ამცირებდა, ძმა შენდობისთვის ფეხებში უვარდებოდა, მაგრამ ბერი არ პატიობდა. როდესაც სულიერი ბერი ახალგაზრდა ბერს ხვდებოდა, ეკითხებოდა: რაო, შვილო, როგორ ჩაიარა დღემ, რამე შევიძინეთ? გრაგნილიდან რამე ამოვშალეთ? ისიც, რადგან იცოდა, რომ ეს ბერი დიდი სულიერების მქონე იყო, პასუხობდა: დიახ, მამაო, დღეს ცოტა გავისარჯეთ. ხოლო თუ დღე მშვიდად, შეურაცხყოფის, შენერწყვის, ცემისა და გაძევების გარეშე ჩაივლიდა, ის სულიერ ბერთან ატირებული მიდიოდა და ეუბნებოდა: აბბა, სამწუხაროდ, ვერაფერი შევიძინეთ, დღევანდელმა დღემ მშვიდად ჩაიარა. შემდეგი ექვსი წელი რომ გავიდა, ახალგაზრდა მონაზონი გარდაიცვალა. და სულიერი ბერი ჰყვებოდა, რომ იგი მოწამეთა დასში, უფლის წინაშე მდგომარე იხილა; მონაზონი თავისი ბერისთვის დიდი კადნიერებით ლოცულობდა: ღმერთო, როგორც მისი მეშვეობით მე შემიწყალე, ასევე ისიც შეიწყალე, შენი მოწყალებით და ჩემი გულისთვის! ორმოცი დღის შემდეგ ძმამ ბერიც თავისთან წაიყვანა, განსასვენებელში. აი, რა დიდი მეოხება აქვთ ღვთის წინაშე, მისი გულისთვის მწუხარებათა მომთმენებს.

 ძმაო! შენი თავი ყოველდღიურად გამოსცადე, შენი გული უფლის წინაშე გამოიკვლიე, ხომ არ ბუდობს იქ მოყვასის დამცირება, სიძულვილი, ავსიტყვაობა, შური, ეჭვი ან საცდური? თავს დაუკვირდი, გულში რაიმე ცოდვილი შხამი არ ჩაგენერგოს. გახსოვდეს ნათქვამი: „უკუეთუ არა მიუტევნეთ კაცად-კაცადმან ძმასა თვისსა ყოვლითა გულითა თქუენითა ცთომანი მათნი“, მამამან ჩემმან ზეცათამან მიგცეს სატანჯველსა. (მათ. 18, 34). ვისაც გეენიაში ჩავარდნის ეშინია, ის ყოველგვარ სიბოროტეს გულიდან იგლეჯს, რომ ეს სიბოროტე მისი გეენიაში ჩაგდების მიზეზი არ გახდეს. საკუთარ თავს დაუკვირდი, რომ რაიმე ცოდვამ ღვთის სიყვარულს არ განგაშოროს.

 

ორი ძმა ერთმანეთს მტრობდა. ისინი ქრისტიანთა დევნისას წმინდა სარწმუნოებისთვის შეიპყრეს, აწამეს და საპყრობილეში ჩააგდეს. ერთმა მეორეს უთხრა: ძმაო! უნდა მივუტევოთ ერთმანეთს და შევრიგდეთ, რადგან ხვალ სიკვდილით დაგვსჯიან და უფლის წინაშე წარვდგებით. მაგრამ მეორე ძმამ შერიგება არ ისურვა. დილით ისინი საპყრობილიდან გამოიყვანეს. პირველად თავი იმ ძმას მოჰკვეთეს, რომელსაც შერიგება სურდა, ის უფალთან რწმენით ავიდა. მეორემ კი უარყო ქრისტე. მტარვალმა ჰკითხა: გუშინ რატომ არ უარყავი, ტანჯვას ხომ გადარჩებოდი? მან უპასუხა: მე ჩემი უფლის მცნება დავარღვიე, ძმას არ შევურიგდი; ამისთვის უფალმა მიმატოვა და აღარ მეხმარება. უფლის შეწევნის გარეშე დარჩენილმა, ქრისტე უარვყავი.

 

ერთმა მონაზონმა, რომელიც მონასტერში ცხოვრობდა და ხშირად მარცხდებოდა მრისხანებისგან, საკუთარ თავს უთხრა: უდაბნოში წავალ, იქ ვერავის წავეჩხუბები და ამ ვნებისგან მოვისვენებ. მონასტერი დატოვა და უდაბნოში დასახლდა. ერთხელ ჭურჭელი წყლით აავსო და მიწაზე დადგა. ჭურჭელი უეცრად გადაყირავდა. ეს მეორედაც განმეორდა და მესამედაც. მონაზონი გაბრაზდა და ჭურჭელი მიწას დაანარცხა. დოქი გატყდა. უკანა გზაზე მონაზონი დაფიქრდა, მიხვდა, რომ მტერმა დასცინა და თქვა: აი მარტო ვარ, მაგრამ მრისხანების ვნებამ მაინც დამამარცხა. მონასტერში დავბრუნდები: როგორც ჩანს, საკუთარ თავთან ბრძოლა და მოთმინება, განსაკუთრებით კი ღვთის შეწევნა ყველგან საჭიროა. და მონაზონი თავის მონასტერში დაბრუნდა.

 

თავმდაბლობაში წარმატებული ერთი მონაზონი ეგვიპტეში განმარტოებით ცხოვრობდა. ქალაქში მას მეძავი და ჰყავდა, რომელმაც მრავალი სული დაღუპა. ბერები ხშირად ეუბნებოდნენ, რომ დასთან მისულიყო და რჩევა-დარიგებით ცოდვილი ცხოვრებისგან ჩამოეშორებინა. როგორც იქნა დაითანხმეს, და მონაზონი დასთან გაემგზავრა. როდესაც მის საცხოვრებელს მიუახლოვდა, ერთ-ერთმა ნაცნობმა შეამჩნია, დასთან შევიდა და გააფრთხილა, რომ უდაბნოდან მისი ძმა ჩამოსულიყო. გახარებულმა დამ სტუმრად მყოფი საყვარლები დატოვა და ძმის შესახვედრად თავშიშველი გამოვარდა. როდესაც მიუახლოვდა და მოხვევა სურდა, ძმამ უთხრა: ჩემო საყვარელო დაო! შენი სული შეიბრალე, რადგან შენი მიზეზით მრავალნი იღუპებიან. წარმოიდგინე, რა სატანჯველი გელის, თუ დაუყოვნებლივ არ შეინანებ. ქალი შეკრთა და ჰკითხა: დანამდვილებით იცი, რომ ჯერ კიდევ არის ჩემი ხსნის იმედი? ძმამ მიუგო: თუკი მოინდომებ, ხსნის იმედი ახლაც არის. და ძმას ფეხებში ჩაუვარდა და უდაბნოში წაყვანა სთხოვა. წადი, უთხრა მან, თავზე დაიფარე და წამომყევი. ჩქარა წავიდეთ, მირჩევნია ხალხში თავშიშველმა გავიარო, ვიდრე ცოდვის სახლში შევბრუნდე, – უპასუხა დამ. გზაში ძმა სინანულს ასწავლიდა. მათკენ მომავალი ბერები რომ დაინახა, უთხრა: ცოტა ხნით გზიდან გადადი, სანამ ბერები ჩაივლიან, ყველამ ხომ არ იცის, რომ ჩემი და ხარ. ისიც გადავიდა. ბერებმა გაიარეს და ძმამ დას დაუძახა: წამოდი, გზა გავაგრძელოთ. დამ არ უპასუხა. იგი მიუახლოვდა და ნახა, რომ მისი და გარდაცვლილიყო, ფეხები სულ მთლად დასისხლიანებული ჰქონდა, რადგან ფეხშიშველი იყო. მომხდარის შესახებ მან ბერებს ტირილითა და გოდებით უამბო. ისინი ერთმანეთში დის გადარჩენის შესახებ მსჯელობდნენ, მაგრამ ვერ თანხმდებოდნენ. ბოლოს ღმერთმა ერთ-ერთ მათგანს გამოუცხადა, რომ მეძავის სინანული მიღებულ იქნა, რადგან მან ყოველივე ამქვეყნიურზე ყველანაირი ზრუნვა უარყო, სულიერი წყლულის მოსარჩენად ყველაფერი უგულებელყო, ღრმად წუხდა თავისი ცოდვების გამო და დასტიროდა მათ.

 

ერთი თებაიდელი ბერი ჰყვებოდა, რომ მისი მამა ქურუმი იყო. ბავშვობაში მამას ხშირად დაჰყვებოდა ტაძარში და უყურებდა კერპებს მსხვერპლს როგორ სწირავდნენ. ერთხელ, მას შემდეგ, რაც მამამისი ტაძრიდან გამოვიდა, იგი ჩუმად შეიპარა იქ და ტახტზე მჯდომი სატანა დაინახა, მის მრავალრიცხოვან ჯართან ერთად. ჯერ ერთი მისი თავადი მიეახლა და თაყვანი სცა. სატანამ ჰკითხა: საიდან მოდიხარ? თავადმა უპასუხა: ერთ ქვეყანაში ვიყავი, დიდი ომი და არეულობა გავაჩაღე, დიდძალი სისხლი დავღვარე და მოვედი, რათა ამის შესახებ მოგახსენო. სატანამ ჰკითხა: ამ საქმეს რა დრო მოანდომე? მან უპასუხა: ოცდაათი დღე. სატანამ თქვა: ასეთ დიდ დროში სულ ეს მოასწარი? და მისი გამათრახება ბრძანა. შემდეგ მეორე გამოვიდა და თაყვანი სცა. ახლა ამას ჰკითხა: საიდან მოდიხარ? დემონმა უპასუხა: ზღვაზე ვიყავი, ქარიშხალი ავტეხე, გემები ჩავძირე, უამრავი ადამიანი დავახრჩვე და ამის სათქმელად მოვედი. სატანამ ჰკითხა: რა დროში გააკეთე ეს ყოველივე? მან უპასუხა: ოც დღეში. სატანამ თქვა: ამდენ დღეში ასე ცოტა რატომ გააკეთე? და მისი გამათრახებაც ბრძანა. მესამეც მოვიდა და თაყვანი სცა. მასაც ჰკითხა: საიდან მოდიხარ? დემონმა უპასუხა: ქორწილში ვიყავი, ხალხი ერთმანეთს წავაჩხუბე და დიდი სისხლისღვრა გამოვიწვიე, მერე სიძეც მოვკალი და მოვედი, შეგატყობინო. სატანამ ჰკითხა: ეს რამდენ დღეში გააკეთე? დემონმა უპასუხა: ათ დღეში. სატანამ ესეც გაამათრახებინა. თაყვანის საცემად კიდევ ერთი დემონი მოვიდა. სატანამ ჰკითხა: საიდან მოდიხარ? დემონმა უპასუხა: უდაბნოდან. აი უკვე ორმოცი წელია, რაც ერთ ბერს ვებრძვი და ძლივს გავიმარჯვე: ამ ღამეს სიძვის ცოდვაში ჩავაგდე. ამის გამგონე სატანა ტახტიდან წამოდგა, დემონი გადაკოცნა, თავიდან გვირგვინი მოიხსნა, მას დაადგა, გვერდით მოისვა და უთხრა: შენ დიდებული და სასახელო საქმე გააკეთე. – ქურუმის შვილმა, რომელმაც ეს ყველაფერი მოისმინა და დაინახა, გულში თქვა: როგორც ჩანს, მონაზვნობა დიდ რამეს ნიშნავს. მან ქრისტიანობა მიიღო და ბერად აღიკვეცა.

 

ქვემო ეგვიპტეში დაყუდებული ცხოვრებით სახელგანთქმული ერთი განდეგილი ბერი ცხოვრობდა. სატანის მოქმედებით, ერთმა მსუბუქი ყოფაქცევის ქალმა განდეგილის შესახებ შეიტყო და თავის ნაცნობ ახალგაზრდა ყმაწვილებს ჰკითხა: ეს განდეგილი რომ დავამარცხო, რას მომცემთ? ისინი დიდ ჯილდოს დაჰპირდნენ. მეძავი, საღამოს ხანს, ვითომ გზა აებნა, სენაკთან მივიდა და დააკაკუნა. ბერი გამოვიდა, ქალი დაინახა, შეძრწუნდა და ჰკითხა: აქ როგორ მოხვედი? ქალი ატირდა და უპასუხა: გზა ამებნა და აქ მოვედი. ბერს შეებრალა იგი და სენაკის წინკარში შეიყვანა, თვითონ კი სენაკში შევიდა და კარი ჩაიკეტა. მაგრამ უბადრუკმა ქალმა ყვირილი დაიწყო: აბბა! აქ ნადირები შემჭამენ! კვლავ შეძრწუნდა ბერი, შეშინდა, სასტიკი საქციელის გამო, ღმერთს არ დაესაჯა; კარი გააღო და ქალი სენაკში შეიყვანა. მაშინ ეშმაკმა გულისთქმის ისრებით ბერის გულში ქალის მიმართ ლტოლვის აღგზნება დაიწყო. განდეგილი მიხვდა, რომ აქ ეშმაკი მოქმედებდა და საკუთარ თავს უთხრა: მტრის გზა წყვდიადია, ძე ღმრთისა კი სინათლეა. ამ სიტყვებით კანდელი აანთო. იგრძნო, რომ გულისთქმა უფრო და უფრო ძლიერდებოდა და თქვა: რადგან გულისთქმების აღმასრულებელნი სატანჯველში მოხვდებიან, – გამოსცადე, შესძლებ მარადიული ცეცხლის ატანას? ამ სიტყვებით ერთი თითი კანდელის ცეცხლს მიუშვირა. თითი ეწვოდა, მაგრამ არნახული ხორციელი ვნებით გახურებული, ტკივილს ვერ გრძნობდა და გათენებამდე ყველა თითი დაიწვა. როდესაც საცოდავმა ქალმა დაინახა, რას შვრებოდა განდეგილი, შიშისგან გაქვავდა. დილით ადრე ხსენებული ყმაწვილები ბერთან მივიდნენ და ჰკითხეს: გუშინ საღამოს აქ ქალი ხომ არ მოსულა? მან უპასუხა: დიახ, მოვიდა, აი იქ სძინავს. ყმაწვილები მიუახლოვდნენ, ნახეს ქალი გარდაცვლილიყო და თქვეს: აბბა! ქალი მკვდარია. მაშინ ბერმა მათ თავისი თითები აჩვენა და უთხრა, აი რა მიქნა ამ ეშმაკის ასულმა: ყველა თითი მომისპო, – მომხდარის შესახებ უამბო და დასძინა: წმიდა წერილი ამბობს: ბოროტებაზე ბოროტებით ნუ მიაგებ. ილოცა და გარდაცვლილი გააცოცხლა. მკვდრეთით აღდგომილმა შეინანა და მთელი დარჩენილი ცხოვრება კეთილმსახურებით გაატარა.

 

ბერები ჰყვებოდნენ, რომ ერთი მებაღე თავის ბაღს უვლიდა და მთელ მოსავალს ქველმოქმედებაში ხარჯავდა, თავისთვის მხოლოდ არსებობისთვის აუცილებელს იტოვებდა. სატანამ მას გულში აზრი ჩაუსახა: ცოტა ფული მოაგროვე, რომ სიბერეში ან ავადმყოფობისას არ გაგიჭირდეს. მან დაგროვება დაიწყო და თიხის თასი მონეტებით აავსო. ამის შემდეგ ავად გახდა: ფეხმა ლპობა დაუწყო. დაგროვილი ფული ექიმებს დაახარჯა, მაგრამ მათ ვერაფერი უშველეს. ერთმა გამოცდილმა ექიმმა უთხრა: თუ ფეხს არ მოიჭრი, სულ მთლად დალპება. შედეგად ფეხის მოსაკვეთად დღე დაინიშნა. წინა ღამეს მებაღე გონს მოეგო, თავისი საქციელი შეინანა, ტირილითა და ოხვრით ღმერთს შეევედრა: უფალო, მოიხსენე მოწყალება, რომელიც ადრე გავიღე, როდესაც ბაღში ვმუშაობდი და მოსავალს სნეულებს ვურიგებდი. ამ დროს უფლის ანგელოზი წარმოუდგა და უთხრა: სად არის ფული, რომელიც შენ დააგროვე? სად არის შენს მიერ არჩეული შენი სასოების საგანი? მებაღე ყველაფერს მიხვდა და თქვა: ღმერთო! შევცოდე. მაპატიე, ასე აღარ მოვიქცევი. მაშინ ანგელოზი მის ფეხს შეეხო და ისიც მაშინვე განიკურნა. მეორე დღეს ექიმი, როგორც დათქმული იყო, იარაღებით ხელში, ფეხის მოსაკვეთად მოვიდა. ავადმყოფი შინ არ დახვდა. კითხვაზე, სად იყო იგი, უპასუხეს, რომ მებაღე დილიდან ბაღში სამუშაოდ წავიდა. ექიმიც ბაღში გავიდა, დაინახა მომუშავე მებაღე და უკურნებელი სენის მყისიერად განმკურნებელი ღმერთი ადიდა.

 

სწავლებები გამოკრებილია წმ. ეპისკოპოს ეგნატე ბრიანჩანინოვის "ოტეჩნიკი"-დან

თარგმნა ნინო ახალაძემ

 

 

უკან

 

 

 

 

 

 

 

 

 

დ ა ს ა წ ყ ი ს ი

martlmadidebloba.ge - საეკლესიო საიტი - მართლმადიდებლური ბიბლიოთეკა