ეკლესიური ცხოვრებისა და საეკლესიო წესებისათვის
თავი 3
აღსარება
6. როგორ უნდა ითქვას აღსარება?
აღსარება უნდა ითქვას ცოდვების სინანულით, გულწრფელად და ლაკონურად. საჭირო არაა წვრილმან, უმნიშვნელო დეტალებზე ან პიროვნებებზე საუბარი. თუ საჭიროა, სასულიერო პირი თვითონ დააზუსტებს შეკითხვით. უნდა ვიცოდეთ, რომ ზედმეტი საუბრით მოძღვარს ვაკარგვინებთ ძვირფას დროს და ენერგიას. მორწმუნემ უნდა დაძლიოს სირცხვილის გრძნობა და აღსარებაში გულწრფელად უნდა აღიაროს ყველა ცოდვა, ამასთანავე უნდა ეცადოს გაერკვეს, რას თვლის ცოდვად ეკლესია. წმ. ეფრემ ასური გვასწავლის: „შენ გრცხვენია და წითლდები, როდესაც საჭიროა შენი ცოდვების აღსარება. უმჯობესია ცოდვის ჩადენისას შეგრცხვეს, ვიდრე აღსარებისას. დაფიქრდი: თუკი ცოდვებს აქ არ აღიარებ, მაშინ იქ (საშინელ სამსჯავროზე) გამოცხადდება ყოველივე მთელი სამყაროს წინაშე. სად უფრო მეტი იქნება ტანჯვა? სად მეტი სირცხვილი იქნება? ცოდვის ჩადენისას ჩვენ გაბედულები და ურცხვები ვართ, ხოლო აღსარებისას გვრცხვენია და ვაყოვნებთ“.[1]
[1] Св. Ефрем сирин, "Слово душеполезное", Творения, Т. 3, стр. 369, М.1881.
შემდეგი
სარჩევი
|