ეკლესიური ცხოვრებისა და საეკლესიო წესებისათვის
თავი 3
აღსარება
10. როგორ უნდა მოვიქცეთ, როდესაც გარკვეული ცოდვების შესახებ ეკლესიის მოძღვრებს შორის აზრთა სხვადასხვაობაა, – ზოგი თვლის, რომ რაღაც ქმედება ან საქმიანობა ცოდვაა, ზოგი კი ამბობს, რომ დღეს ეს ცოდვაა აღარაა, ანდა ცოდვაა, მაგრამ არა ისეთი მძიმე, რომ მისი ჩადენა რეალურ სულიერ საშიშროებას წარმოადგენდეს?
ჩვენ ისეთ დროში მოგვიწია ცხოვრება, როცა საზოგადოებაშიც და ეკლესიაშიც სადაო გახადეს ბევრი რამ, რაზედაც ადრე არავინ დაობდა, არა მხოლოდ ცოდვებთან დაკავშირებით, არამედ დოგმატურ საკითხებშიც. როგორც წმიდა მამები გვირჩევენ, უნდა ვიკითხოთ წმიდა წერილი, მამათა სწავლებები და უფალს ვევედროთ, სულიერი თვალი აგვიხილოს. უნდა დავუჯეროთ იმ მოძღვრებს, ვისი სიტყვებიც და ცხოვრების წესიც წმიდა წერილს და წმიდა მამათა სწავლებებს ეთანხმება. ვისაც სარწმუნოების მიმართ გულწრფელი დამოკიდებულება ექნება და იხელმძღვანელებს სიმართლის გარკვევის და არა თავისი ვნებების მაამებლობის სურვილით, ცხადია, ღმერთი დაიფარავს მას დამღუპველი ცდომილებისგან. წმ. აბბა დოროთე ამბობს: „შეიძლება ვინმემ იფიქროს: თუკი არა მყავს ადამიანი, რომელსაც შეიძლება შევეკითხო (ღვთის ნების შესახებ), როგორ მოვიქცე? თუკი კაცს ჭეშმარიტად, მთელი გულით სურს ღვთის ნების აღსრულება, მას ღმერთი არასოდეს მიატოვებს, უთუოდ ასწავლის თავის ნებას. ჭეშმარიტად, თუკი კაცი გულს ღვთის ნებისკენ მიმართავს, ღმერთი ჩვილ ყრმასაც განაბრძნობს მისთვის თავისი ნების საუწყებლად. ხოლო თუ კაცს გულწრფელად არ სურს ღვთის ნების აღსრულება, წინასწარმეტყველთანაც რომ მივიდეს, ღმერთი წინასწარმეტყველსაც მისი გამრუდებული გულის შესაბამის პასუხს ათქმევინებს, როგორც წმიდა წერილი ამბობს: „და წინაჲსწარმეტყუელი თუ სცთეს და თქუას სიტყუაჲ, მე უფალმან შევაცთუნე იგი“ (ეზეკ. 14,9)“.[1]
[1] აბბა დოროთეს სწავლანი, სწ. 5 – „რათა არა მივენდვნეთ განზრახვათა და გულისხმისყოფათა ჩვენთა“. საქ. ეკლესიის კალენდარი, 1991 წ.
შემდეგი
სარჩევი
|
