აბბა ანტონის შესახებ
აბბა ანტონიმ ერთხელ ღმერთს ასეთი კითხვით მიმართა: "უფალო! რატომ ხდება, რომ ზოგი ახალგაზრდა კვდება, ზოგი კი ღრმა სიბერემდე აღწევს? ზოგი მდიდარია და ზოგი – ღარიბი?" პასუხად ხმა მოესმა: "შენს თავს მიხედე, უფლის განგებას ვერც ჩასწვდები, და არც გარგებს".
აბბა ანტონი აბბა პიმენს ეუბნებოდა: "დიდი გმირობაა უფლის წინაშე ცოდვების მონანიება და უკანასკნელ ამოსუნთქვამდე საცდურთა მოლოდინი!"
მანვე თქვა: "განსაცდელის გარეშე ცათა სასუფეველში ვერავინ შევა, რადგან განსაცდელის გარეშე ვერავინ გადარჩება".
აბბა პამბო აბბა ანტონს შეეკითხა: "როგორ მოვიქცე?" ბერმა უპასუხა: "შენი სიწმინდის იმედი ნუ გექნება; წარსულზე ნუ იდარდებ; ენასა და მუცელზე იფიქრე".
აბბა ანტონი ამბობდა: "ერთხელ მიწაზე დაგებული მტრის ყველა მახე ვიხილე და ამოვიოხრე: ნეტა, ამას ვინ გადაურჩება-მეთქი? და გაისმა ხმა: სიმდაბლე!"
მანვე თქვა: "არიან ადამიანები, რომელთაც თავიანთი ხორცი მოღვაწეობით მოაკვდინეს, – და მაინც ღმერთს დაშორდნენ, რადგან განკითხვა (განსჯა) აკლდათ".
მანვე თქვა: "ჩვენი სიცოცხლეც და სიკვდილიც მოყვასზეა დამოკიდებული. რადგან როდესაც ძმას ვიძენთ, ამით ღმერთს ვიძენთ, და როდესაც ძმას ვაცდუნებთ, ქრისტეს წინააღმდეგ ვცოდავთ".
ასევე თქვა: "როგორც თევზი უწყლოდ იღუპება, ასევე დიდხანს სენაკს მოშორებული, ან ერისკაცებთან მყოფი მონაზონი კარგავს სიყვარულს და მდუმარებას. ამიტომ სენაკისკენ ისე უნდა ვისწრაფოდეთ, როგორც თევზი ისწრაფის ზღვისკენ, რათა მის გარეშე დარჩენილთ, შინაგანი მღვიძარება არ დაგვავიწყდეს".
იგი ამასაც ამბობდა: "ვინც უდაბნოში და მდუმარებაში ცხოვრობს, დაცულია სამი ცდუნებისგან: სმენით, ენით და თვალით ცდუნებისაგან; მხოლოდ ერთი ცდუნება რჩება – გულში".
რამდენიმე ძმა თავიანთი ხილვების მოსათხრობად აბბა ანტონისთან წავიდა, რათა გაერკვიათ, დემონისგან იყო თუ არა ეს ხილვები. მათ ვირიც ახლდათ, რომელიც გზაში მოკვდა. როდესაც მივიდნენ, ბერმა ჰკითხა: "თქვენი ვირი გზაში რამ მოკლა?" – "აბბა, შენ საიდან იცი?" – იკითხეს ძმებმა. "დემონებმა მაჩვენეს", – უთხრა ბერმა. მაშინ ძმებმა თქვეს: "სწორედ ამის საკითხავად მოვედით. ხშირად გვაქვს ხილვები, რომლებიც შემდეგ გვიხდება; გვეშინია, არ შევცდეთ". ბერმა ვირის მაგალითზე აჩვენა, რომ მათი ხილვები დემონებისგან იყო.
ერთმა კაცმა უდაბნოში ნადირობისას დაინახა, როგორ ეხუმრებოდა ძმებს აბბა ანტონი და დაბრკოლდა. ბერმა იმის დასარწმუნებლად, რომ ზოგჯერ ძმებსაც ესაჭიროებოდათ თავისუფლად ამოსუნთქვა, სთხოვა მას ისარი მშვილდში ჩაედო და მოეზიდა. მონადირე ასეც მოიქცა. შემდეგ კიდევ სთხოვა: "მეტად მოქაჩე". მან მოქაჩა. ბერმა ისევ უთხრა: "კიდევ მოქაჩე". კიდევ მოქაჩა. ბერმა ისევ უთხრა: "მეტად მოქაჩე". მაშინ მშვილდოსანმა უთხრა: "თუ ზომაზე მეტად მოვქაჩავ, მშვილდი გატყდება". ბერმა მიუგო: "საღმრთო საქმეშიც ასეა: ძმების ძალების ზომაზე მეტად დაძაბვას მათი წყობიდან გამოყვანა შეუძლია". მონადირე ყველაფერს მიხვდა, შეინანა და ისე წავიდა.
ძმები მამა ანტონის ერთ ბერს უქებდნენ. როდესაც ეს ბერი მოვიდა, აბბამ გადაწყვიტა, შეემოწმებინა, შეძლებდა თუ არა იგი შეურაცხყოფის მოთმენას და როდესაც ნახა, რომ ვერ შეძლებდა, უთხრა: "ისეთ სოფელს ჰგავხარ, რომელიც წინიდან ლამაზია, უკნიდან კი ყაჩაღებისგანაა გაძარცვული".
ერთმა ძმამ აბბა ანტონის უთხრა: "ილოცე ჩემთვის". მაგრამ ბერმა უპასუხა: "თუ საკუთარ თავზე არ იზრუნებ და თვითონ არ ილოცებ, ვერც მე შეგიწყალებ და ვერც ღმერთი".
ერთხელ ძმები სკიტიდან აბბა ანტონისთან გემით გაემგზავრნენ. გზად უცნობ ბერს შეხვდნენ. ისინი წმინდა მამათა გამონათქვამებზე, წმინდა წერილსა და თავიანთ ხელსაქმეზე საუბრობდნენ. უცხო ბერი კი დუმდა. როდესაც ნაპირზე გადმოვიდნენ, აღმოჩნდა, რომ ბერიც აბბა ანტონისთან მიდიოდა. მისულებს აბა ანტონიმ უთხრა: "კარგი მეგზური გიპოვნიათ!" შემდეგ ბერსაც უთხრა: "შენც კარგი ძმები შეგხვედრია!" ბერმა უპასუხა: "კარგები არიან, მაგრამ მათ ეზოს ჭიშკარი არა აქვს". ეს იმიტომ თქვა, რომ ისინი ყველაფერზე საუბრობდნენ, რაც კი თავში მოუვიდოდათ.
მივიდნენ ძმები მამა ანტონისთან და უთხრეს: "გვირჩიე, როგორ გადავრჩეთ". ბერმა უპასუხა: "წმინდა წერილი სრულიად საკმარისია თქვენთვის". მაგრამ მათ სთხოვეს: "ჩვენ შენგანაც გვინდა რამე გავიგოთ". მაშინ ბერმა თქვა: "სახარებაში ნათქვამია: "რომელმან გცეს შენ ყურიმალსა შენსა მარჯუენესა, მიუპყარ მას ერთკერძოჲცა" (მათ. 5. 39). ძმება უთხრეს: ამის გაკეთება ჩვენ არ შეგვიძლია. ბერმა უპასუხა: "მეორე ლოყის მიშვერა თუ არ შეგიძლიათ, ერთ ლოყაზე დარტყმა მაინც აიტანეთ". "არც ეს შეგვიძლია", – თქვეს მათ. "თუ არც ეს შეგიძლიათ, ის მაინც გააკეთეთ, რომ დარტყმაზე დარტყმით არ უპასუხოთ". ძმებმა თქვეს: "არც ეს შეგვიძლია". მაშინ ბერმა თავის მოწაფეს მიმართა: "მოუმზადე მათ ფაფა; ავად არიან. თუ ერთი არ შეგიძლიათ და მეორე არ გინდათ, მე რა გიშველოთ?"
ერთმა ძმამ ბერად აღკვეცა გადაწყვიტა, მთელი თავისი ქონება ღარიბებს დაურიგა, ცოტაოდენი ფული თავისთვისაც დაიტოვა და მამა ანტონისთან მივიდა. მან კი უთხრა: "თუ ბერობა გინდა, წადი სოფელში, ხორცი იყიდე, შიშველ სხეულზე შემოიწყვე და ისე მოდი". როდესაც ძმა ასე მოიქცა, ძაღლები და ფრინველები თავს დაესხნენ. დაბრუნებულს ბერმა ჰკითხა: "შეასრულე თუ არა ჩემი რჩევა?" ძმამ მას თავისი სხეული აჩვენა. წმ. ანტონიმ უთხრა: "ასე ესხმიან თავს დემონები იმ ბერებს, რომელთაც უნდათ რომ ფული ჰქონდეთ".
აბბა ანტონი ამბობდა: "ვფიქრობ, ადამიანის სხეულში არსებობს ბუნებრივი, თანდაყოლილი მოძრაობა, რომელიც სულის ნება-სურვილს ემორჩილება, მას ვნება არ ახლავს. არსებობს მეორე მოძრაობაც, რომელიც ზედმეტი საკვებითა და სასმელით გამოწვეული სხეულის გახურებას ახლავს. ამიტომაც ამბობს მოციქული: "ნუ დაითვრებით ღვინითა, რომლითა არს სიბილწე" (ეფ. 5. 18). უფალმაც თავის მოწაფეებს ასევე უანდერძა: "ეკრძალენით თავთა თქუენთა, ნუუკუე დამძიმდენ გულნი თქუენნი შუებითა და მთრვალობითა" (ლუკ. 21. 34). იმათში, ვინც ღვაწლშია, არსებობს კიდევ ერთი მოძრაობა, რომელიც დემონთა მზაკვრობითა და შურითაა გამოწვეული. ასე რომ, უნდა ვიცოდეთ, რომ სხეულში სამგვარი მოძრაობა არსებობს: ერთი ბუნებრივი, მეორე უზომო კვებისაგან და მესამე დემონებისაგან.
აბბა ანტონი ასევე ამბობდა: ჩვენს დროში უფალი ისეთ განსაცდელებს აღარ უშვებს, როგორიც ადრე იყო; რადგან იცის, რომ ახლა ადამიანები უფრო სუსტები არიან და ამას ვერ გაუძლებენ.
ერთხელ ძმები მივიდნენ აბბა ანტონისთან და ლევიტელთა წიგნიდან სიტყვების განმარტება სთხოვეს. წმ. ანტონი უდაბნოში წავიდა. აბბა ამონი კი ჩუმად უკან გაჰყვა. ბერი სალოცავად დადგა, ხელები ცისკენ აღაპყრო და ხმამაღლა თქვა: "ღმერთო, ამ სიტყვების ასახსნელად მოსე გამომიგზავნე!" და გაისმა ხმა, რომელიც მას ესაუბრებოდა. შემდეგ აბბა ამონმა თქვა, რომ ხმა კი ესმოდა, მაგრამ სიტყვების მნიშვნელობას ვერ იგებდა.
სამი მღვდელი ყოველდღე წმ. ანტონისთან მიდიოდა. ორი მათგანი გულისთქმებსა და სულის ცხონებაზე ეკითხებოდა, მესამე კი მუდამ სდუმდა. ერთხელ მამა ანტონიმ მას ჰკითხა: "აი შენ ამდენი ხანია აქ მოდიხარ და არაფერს მეკითხები". მან კი უპასუხა: "ჩემთვის შენი ყურებაც საკმარისია!"
ერთხელ აბბა ანტონიმ იმპერატორისგან წერილობითი მიპატიჟება მიიღო. იგი დაფიქრდა და შემდეგ თავის მოწაფეს, აბა პავლეს ჰკითხა, როგორ მოქცეულიყო. მან უპასუხა: "თუ წახვალ, ანტონი იქნები, თუ არ წახვალ – აბბა ანტონი".
აბბა ანტონი ამბობდა: "მე ღმერთის უკვე აღარ მეშინია, მე ის მიყვარს; რამეთუ "სრულმან სიყუარულმან გარე განდევნის შიში" (I იოან. 4. 18).
მანვე თქვა: "ღმრთის შიში მუდამ თვალწინ გქონდეს; გახსოვდეს ის, ვინც "მოაკვდინებს და აცხოვნებს" (I მეფ. 2. 6). შეიძულეთ სოფელი და ყველაფერი, რაც მასშია, შეიძულეთ ყოველგვარი ხორციელი სიამოვნება; უარი თქვით ამ ცხოვრებაზე, რათა ღმრთისთვის იცხოვროთ; გახსოვდეთ, რას დაჰპირდით ღმერთს; რადგან სამსჯავროზე ეს მოგეთხოვებათ. გშიოდეთ, გწყუროდეთ, მღვიძარებდეთ, ტიროდეთ, ოხრავდეთ, გამოსცდიდეთ თქვენს თავს; მოიძულეთ ხორცი, რათა სული გადაარჩინოთ.
აბა ანტონი ამბობდა: "როდესაც მჭედელი რკინის ნატეხს იღებს, მან უკვე წინასწარ იცის, რა უნდა გააკეთოს: ცელი, მახვილი თუ ნაჯახი. ასევე ჩვენც, წინასწარ უნდა ვსაზღვრავდეთ, რომელ სათნოებას შევუდგეთ, რათა ჩვენი შრომა ამაო არ გამოდგეს".
ასევე ამბობდა: "მე ვიცნობ ბერებს, რომლებიც დიდი ღვაწლის მიუხედავად დაეცნენ, რადგან თავიანთი საქმეების იმედად იყვნენ და დაივიწყეს იმის მცნება, რომელმაც თქვა: "ჰკითხე მამაშენს, გაგაგებინებს" (რჯლ. 32.7).
იგი ამასაც ამბობდა: "მონაზონმა ბერებს ისიც კი უნდა უთხრას, სენაკში რამდენ წვეთ წყალს სვამს, რომ როგორმე ამაშიც არ შესცოდოს".
აბბა არსენის შესახებ
ჯერ კიდევ მეფის კარზე ყოფნისას აბბა არსენი ასე ლოცულობდა: "უფალო! მასწავლე, როგორ ვცხონდე". და ესმა ხმა: "არსენი! გაექეცი ხალხს და ცხონდები".
ერთხელ, სენაკში ყოფნისას, აბბა არსენის დემონები დაესხნენ თავს. მორჩილებს, რომლებიც სენაკთან იდგნენ, ესმოდათ, როგორ შეჰღაღადებდა იგი ღმერთს: "უფალო, ნუ მიმატოვებ! მე არანაირი სიკეთე არ ჩამიდენია შენ წინაშე, მაგრამ შენი მოწყალებისამებრ, დამეხმარე, დავიწყო სიკეთის კეთება".
ამბობენ, რომ მეფის კარზე მასზე მდიდრული სამოსი არავის ეცვა, ბერობაში კი არავის ჰქონდა მასზე უარესი სამოსი.
ერთხელ აბბა არსენიმ ეგვიპტელ ბერს თავისი გულისსიტყვების (აზრების) შესახებ ჰკითხა. ამის გამგონე მეორე ძმა გაოცდა: "აბბა არსენი! შენ, ბერძნული და რომაული მოძღვრებების მცოდნე, შენი გულისსიტყვების შესახებ ეგვიპტელს ეკითხები?" არსენიმ უპასუხა: "ბერძნული და რომაული ვიცი, მაგრამ ამ უბრალო კაცის ანბანი ჯერ არ მისწავლია".
ერთმა კაცმა აბბა არსენის უთხრა: "ზრახვები შთამაგონებენ, რომ არც მარხვა შემიძლია, არც შრომა და ჯობს, წავიდე, ავადმყოფები მაინც მოვინახულო, ესეც ხომ სათნოებაა". აბბამ იცოდა ეშმაკის ხრიკები, ამიტომაც უთხრა: "წადი, ჭამე, სვი, იძინე, ნუ იმუშავებ, ოღონდ სენაკიდან არ გამოხვიდე", რადგან იცოდა, რომ სენაკში ყოფნა ბერის ცხოვრებას აწესრიგებდა.
აბბა მარკოზმა აბბა არსენის უთხრა: "რატომ გაგვირბიხარ?" ბერმა უპასუხა: "ხედავს ღმერთი, რომ მიყვარხართ, მაგრამ ერთდროულად ღმერთთანაც და ადამიანებთანაც ყოფნა არ შემიძლია. ზეცაში ათასებს და მილიარდებს ერთი ნება აქვთ, ადამიანთა ნება კი განსხვავებულია. ხომ არ შემიძლია, ღმერთი მივატოვო და ადამიანებთან ვიყო?"
აბბა დანიელი აბბა არსენიზე ამბობდა, რომ იგი მთელი ღამე მღვიძარებაში ატარებდა. გამთენიას, როდესაც ძილი მოეძალებოდა, ასე მიმართავდა მას: "გამშორდი, ბოროტო მონავ", – მჯდომარე ცოტას წაიძინებდა და კვლავ ადგებოდა.
აბბა არსენი ამბობდა: "მოღვაწე ბერს ერთი საათის ძილიც ჰყოფნის".
აბბა დანიელი აბბა არსენიზე ამბობდა: "რამდენი წელიც ჩვენთან ცხოვრობდა, მხოლოდ თითო ფუთ ხორბალს ვაძლევდით, რომლისგანაც ჩვენც გვიმასპინძლდებოდა".
მანვე გვიამბო, რომ აბბა არსენი მხოლოდ წელიწადში ერთხელ ცვლიდა წყალს, რომელშიც თოკისა და კალათების დასაწნავ ტოტებს ალბობდა. ამ საქმიანობაში იგი მთელ ღამეებს ატარებდა. ბერები ეკითხებოდნენ: "რატომ არ ცვლი წყალს? მას უკვე ცუდი სუნი უდის". არსენი პასუხობდა: "იმ კეთილსურნელებისთვის, რომლითაც ერში ვტკბებოდი, ახლა ეს სიმყრალე უნდა ავიტანო".
ერთხელ აბბა არსენი ავად გახდა და გამოსაცვლელი პერანგიც არ ჰქონდა, არც მისი საყიდელი ფული ჰქონდა. მოწყალება მიიღო და თქვა: "გმადლობ უფალო, რომ შენი სახელისთვის მოწყალების მიღების ღირსი გამხადე".
აბბა მარკოზმა აბბა არსენის ჰკითხა: "კარგია, თუ ბერს სენაკში სრულიად არაფერი აქვს? მე ვიცნობდი ერთ ძმას, რომელსაც ბოსტნეული ჰქონდა დარგული, მაგრამ შემდეგ ყველაფერი ამოთხარა". აბბა არსენიმ უპასუხა: "კარგია, მაგრამ ეს ადამიანის შესაძლებლობებზეა დამოკიდებული, რადგან თუ ასეთი ცხოვრებისათვის ძალები არ ჰყოფნის, კვლავ დარგავს ბოსტნეულს".
აბბა არსენის ბანონში ყოფნისას მის სანახავად რომიდან სენატორთა გვარის ერთი მეტად მდიდარი და ღვთისმოსავი ახალგაზრდა ქალი მივიდა. იგი მთავარეპისკოპოსმა თეოფილემ მიიღო. ქალმა მას ბერთან შუამდგომლობა სთხოვა. ეპისკოპოსი აბბა არსენისთან მივიდა და სტუმრის მიღება სთხოვა, მაგრამ აბბა არსენიმ უარი განაცხადა. ქალი უარმა არ შეაჩერა. მან განაცხადა, რომ მაინც ნახავდა აბბა არსენის, რადგან არა უბრალო კაცის, არამედ წინასწარმეტყველის სანახავად მოსულიყო და სენაკისკენ გაემართა. უფლის დაშვებით, აბბა არსენი სენაკიდან გამოსულიყო. ქალი მას მუხლებში ჩაუვარდა. განრისხებულმა ბერმა წამოაყენა იგი და მკაცრად უთხრა: ჩემი სახის ნახვა გსურდა, აი, შემომხედე. შერცხვენილი ქალი თავჩაქინდრული იდგა. ბერმა განაგრძო: ჩემს საქმეებს უნდა უყურო და არა მე. როგორ გაბედე ასე შორს წამოსვლა, განა არ იცი, რომ ქალი შინ უნდა იყოს? იმისთვის ხომ არ მოხვედი, რომ რომში დაბრუნების შემდეგ სხვა ქალებს უამბო, რომ ნახე არსენი და ქალების ზღვა ჩემსკენ დაიძრას? ქალმა უპასუხა: მე არც ერთ ქალს შენთან არ დავუშვებ, ოღონდ შენ ჩემთვის ილოცე, მომიხსენე შენს წმიდა ლოცვებში. ბერმა უპასუხა: მე ვილოცებ, რომ ღმერთმა ჩემი გულიდან შენი სახე ამოშალოს. ამ სიტყვების გამგონე ქალი დანაღვლიანებული წავიდა და ქალაქში დაბრუნების შემდეგ ლოგინად ჩავარდა. მისი ავადმყოფობის შესახებ მთავარეპისკოპოს თეოფილეს შეატყობინეს, რომელიც მივიდა ავადმყოფთან და ჰკითხა, თუ რა გახდა მისი ცუდად ყოფნის მიზეზი. ქალმა სიტყვა-სიტყვით გადასცა ბერის სიტყვები, რაზეც ეპისკოპოსმა უთხრა: განა არ იცი, რომ ქალი ხარ და მტერი წმიდანებს ქალის საშუალებით ებრძვის? ამიტომაც მიიღე ბერისგან ეს პასუხი. გულში ის შენთვის მუდამ ილოცებს. ამ სიტყვებმა ქალი დაამშვიდა და ის გახარებული გაემგზავრა შინ.
აბბა დანიელი ჰყვებოდა: ერთხელ აბბა არსენისთან მოხელე მივიდა და მისი ნათესავი სენატორის ანდერძი მიუტანა, რომელმაც ბერს დიდძალი მემკვიდრეობა დაუტოვა. არსენიმ აიღო ანდერძი და მისი დახევა დააპირა, მაგრამ მოხელე ფეხებში ჩაუვარდა და სთხოვა: ნუ დახევ ანდერძს, ამისთვის თავს წამაცლიან. აბბა არსენიმ უთხრა: ის მხოლოდ ახლა მოკვდა, მე კი მანამდე მოვკვდი. მან ანდერძი არ მიიღო და უკან გააგზავნა.
ამბობდნენ, რომ აბბა არსენი შაბათ საღამოს მზისკენ ზურგით დგებოდა, ხელებს ცისკენ აღაპყრობდა და იქამდე ლოცულობდა, სანამ მზე სახეში შემოანათებდა. მხოლოდ ამის შემდეგ ჯდებოდა.
აბბა არსენისა და აბბა თეოდორეზე ამბობდნენ, რომ ყველაზე მეტად მათ ადამიანური დიდება სძულდათ. ამიტომაც აბბა არსენი ხალხს იშვიათად ენახებოდა; აბბა თეოდორე ხალხთან გადიოდა, მაგრამ მათთვის მახვილივით იყო.
აბბა დანიელი ამბობდა: აბბა არსენი ვიღაც კაცზე (როგორც ჩანს, ეს კაცი თვითონ იყო) ამ ამბავს გვიყვებოდა: ერთი ბერის სენაკში ხმა გაისმა: მოდი! ადამიანთა საქმეებს განახებ. ის ადგა და წავიდა. ხმამ იგი ერთ ადგილას მიიყვანა და ეთიოპელი აჩვენა, რომელსაც დიდძალი შეშა დაეჩეხა, წაღება სურდა, მაგრამ ამხელა ტვირთს ვერ ერეოდა. იმის ნაცვლად, რომ შეემცირებინა ტვირთი, იგი ჩეხვას აგრძელებდა და შეშას ამატებდა. ბერმა გზა განაგრძო, ხმამ აჩვენა მას კაცი, რომელიც ჭასთან იდგა, წყალი ამოჰქონდა და გახვრეტილ ჭურჭელში ასხამდა; წყალი კვლავ ჭაში ჩაედინებოდა. შემდეგ ხმამ ტაძართან მიიყვანა, შესასვლელში ორი კაცი იდგა, მათ ხელში დიდი მორი ეკავათ, შესვლა სურდათ, მაგრამ მორი კარებში ვერ ეტეოდა; არც ერთს არ სურდა თავის დამდაბლება და მეორის უკან დადგომა, რათა მორი სიგრძით შეეტანათ და ამიტომაც კარებთან გაჩერდნენ. – ეს ის ხალხია, – თქვა ხმამ, – რომლებიც სიმართლის უღელს ვითომ ატარებენ, მაგრამ – ამპარტავნებით; არ სურთ თავის დამდაბლება, რათა გამოსწორდნენ და ქრისტიანული თავმდაბლობის გზით იარონ, ამიტომაც სასუფევლის გარეთ რჩებიან. შეშის მჩეხავი მრავალი ცოდვით დამძიმებულ ადამიანს ნიშნავს, რომელიც მონანიების ნაცვლად კიდევ ახალ-ახალ ცოდვებს ჩადის; წყლის მზიდავი კი იმ ადამიანს გამოხატავს, რომელიც კეთილ საქმეებს აკეთებს, მაგრამ ცუდ საქმეებსაც ამატებს და ამით თავის კეთილ საქმეებსაც ღუპავს. ასე რომ, ადამიანი თავის საქმიანობას ფხიზლად უნდა ადევნებდეს თვალს, რათა მისი შრომა ამაო არ გამოდგეს.
როდესაც აბბა არსენის აღსასრული ახლოვდებოდა, მისი მოწაფეები ძალიან ღელავდნენ. აბბამ მათ უთხრა: "ჯერ დრო არ მოსულა, როცა მოვა, გეტყვით". "ჩვენ არ ვიცით, როგორ დაგასაფლავოთ", – უთხრეს ძმებმა. "ფეხებში თოკი ჩამაბით და მთაზე ამათრიეთ", – დაუბარა მათ აბბა არსენიმ. კითხვებზე – არსენი, რატომ დატოვე სოფელი? ბერი პასუხობდა: "საუბრების შემდეგ – ხშირად მინანია, დუმილის შემდეგ არასოდეს". როდესაც აღსასრულის დრო დადგა, ძმებმა დაინახეს, რომ ბერი ტიროდა და ჰკითხეს: "მამაო, ნუთუ შენც გეშინია?" "მეშინია", – უპასუხა მან, – "ჩემი ბერად აღკვეცის შემდეგ ნამდვილი შიში არ მომშორებია". ასე გარდაიცვალა.
ამბობენ, რომ ხელსაქმით დაკავებულ აბბა არსენის მკერდზე მუდამ ცხვირსახოცი ეფინა, რადგან ცრემლები გაუთავებლად სდიოდა. როდესაც აბბა პიმენმა მისი გარდაცვალების შესახებ შეიტყო, ატირდა და თქვა: "ნეტარ ხარ შენ, აბბა არსენი, რადგან შენი თავი ამქვეყნად გამოიტირე!" ვინც თავის ცოდვებს აქ არ დასტირის, იქ მოუწევს მარადიული ტირილი. რადგან ტირილი აუცილებელია ან აქ – ნებაყოფლობით, ან იქ – ტანჯვისაგან.
აბბა დანიელი ამბობდა, რომ აბბა არსენის არასოდეს უყვარდა წმიდა წერილის სადავო ადგილებზე საუბარი, თუმცა თავისუფლად შეეძლო. ის წერილებსაც ძალზე იშვიათად წერდა. ხოლო როდესაც ტაძარში მოდიოდა, ბოძის უკან დგებოდა, რათა მისი სახე არავის დაენახა და თვითონაც არავისთვის შეეხედა; იაკობის მსგავსად, ანგელოზებრივი გარეგნობა ჰქონდა; სრულიად ჭაღარა, მაღალი, გამხდარი, გრძელი წვერით, წამწამები ტირილისაგან დასცვენოდა, სიბერისგან მოხრილიყო, 95 წლის გახლდათ. თეოდოსი დიდის კარზე 40 წელი გაატარა, ამდენივე – სკიტში, ათი – ზემო ბაბილონის ტროაში და სამი – ალექსანდრიის კანონში. ბოლო ორი წელი კვლავ ტროაში დაბრუნდა და აქ აღესრულა. ასე გაატარა ამქვეყნიური ცხოვრება სიმშვიდესა და ღმრთის შიშში. "რამეთუ იყო კაცი იგი სახიერ და სავსე სულითა წმიდითა და სარწმუნოებითა" (საქმე. 11, 24). მან თავისი ტყავის კვართი, თეთრი უხეში პერანგი და პალმის სანდლები დამიტოვა. ამ ყველაფერს მე უღირსი ვატარებდი.
თარგმნა ნინო ახალაძემ
|
